پدربزرگم، از کار که خسته مي شد، در تراس خانه مي نشست، سيگاري آتش مي کرد، پک هاي عميق و طولاني که مي زد، چشمان آبي روشن و قشنگش به کوه هاي رويروي خانه خيره بود، معلوم بود که عميقا در فکر است، شايد فکر خاطرات جواني و گذشته، فکر گذشتگان...

مثل خودم که دوست داشتم تمام روز را روي علف زارهاي روبروي خانه مان(گف سبزه) در کنار مقبره -همانجا که بيشتر روز را آنجا مشغول بازي بودم- دراز بکشم و به آسمان آبي روشن روستا خيره شوم...

آخر من هم اين سرزمين و زيستن در آن را دوست دارم، زيرا در آن ريشه گرفته ام، ريشه اي عميق و دلپذير که يک فرد را به سرزميني که اجدادش در آن به دنيا آمده اند و مرده اند، به آنچه مردمانش مي انديشند، به آداب و رسوم، اصطلاح هاي محلي، لحن سخن گفتن، بوي خاکش، بوي نان تازه اش و حتي آب و هوايش پيوند مي دهد.

من هم همچنان، ساعت ها، بي آنکه خسته شوم، در بالکن همان خانه مي ايستم و به کوه هاي روبرو خيره مي شوم که سبز و استوارند...

چقدر اين خانه را که در آن هر از چند گاهي، تابستان هاي دوران کودکي ام زندگي کردم دوست دارم.

چهار نفر بودند.

اسمشان اينها بود:

همه کس، يک کسي، هر کسي، هيچ کسي.

کار مهمي در پيش داشتند و همه مطمئن بودند که يک کسي اين کار را به انجام مي رساند، هرکسي مي توانست اين کار را بکند ولي هيچ کس اينکار را نکرد. يک کسي عصباني شد چرا که اين کار کار همه کس بود اما هيچ کس متوجه نبود که همه کس اين کار را نخواهد کرد.

سرانجام داستان اين طوري شد هرکسي، يک کسي را سرزنش کرد که چرا هيچ کس کاري را نکرد که همه کس مي توانست انجام بدهد!!؟

ما جزء کدامش هستيم؟؟؟

افراد وقتي براي اولين بار شما را مي بينند اول از همه به دو سؤال اساسي پاسخ مي دهند: اول اينکه «آيا مي توانم به اين فرد اعتماد کنم؟» و دوم اينکه «آيا مي توانم به اين فرد احترام بگذارم؟»

روان شناسان از اين دو بعد به ترتيب با عناوين صميميت و شايستگي ياد مي کنند. طبيعي است که شما نيز در حالت ايده آل مي خواهيد در نظر ديگران هر دو را داشته باشيد.

اغلب افراد، باور دارند شايستگي عامل مهم تري محسوب مي شود. هرچه باشد مي خواهند ثابت کنند از هوش و استعداد کافي براي انجام کارهايي که به آنها محول مي شود برخوردارند.

اما در واقع صميميت يا قابل اعتماد بودن مهم ترين عامل در ارزيابي شما توسط ديگران است. «اينکه بدانيم کسي ارزش اعتماد کردن را دارد يا نه، براي بقاي ما ارزش حياتي تري دارد».

با اينکه شايستگي ارزش زيادي دارد، اين عامل تنها زماني مورد ارزيابي قرار مي گيرد که اول اعتمادي ميان طرفين برقرار شده باشد. به اين ترتيب تمرکز بيش از حد روي به رخ کشيدن نقاط قوت مي تواند نتيجه ي عکس داشته باشد.

«اگر کسي که مي خواهيد او را تحت تأثير قرار دهيد به شما اعتماد نداشته باشد، موفقيت چنداني حاصل نخواهيد کرد».

«کسي که رفتاري گرم و صميمي دارد و اعتماد ديگران را جلب مي کند و در عين حال از شخصيت استواري نيز بهره مند است، تحسين ديگران را بر خواهد انگيخت».

دروغ سفيد

دروغهاي سفيد دروغهايي است که براي آسيب به ديگران گفته نمي شوند: در جاده با سرعت 50 کيلومتر در ساعت رانندگي ميکند اما در جمع دوستان ميگويد که کمتر از 120 کيلومتر در ساعت نميرود. روزي يک صفحه کتاب ميخواند اما در حضور ديگران ميگويد اگر کمتر از ده صفحه در روز بخوانم نميخوابم!....

«دروغهاي سياه را بخشودني مي دانم ....اما دروغ سفيد نابخشودني است. اين دروغ انسانها را به پرتگاه نابودي مي برد». ما با دروغ سفيد ديگران را فريب نميدهيم بلکه «خود» را «فريب» ميدهيم. به اندازه اي که تصوير بيروني ما با واقعيت دروني ما تفاوت دارد، دچار تعارض و اضطراب و تنش ميشويم. به همان اندازه وادار ميشويم در مواجهه با ديگران نقاب بر چهره بزنيم و به همان اندازه از تحقق برنامه هاي توسعه تواناييهاي فردي خويش، جا مي مانيم.... اگر من روزي يک صفحه کتاب ميخوانم و خود را متعهد کنم که در حضور ديگران نيز همين حرف را بزنم، زودتر به افزايش ميزان کتابخواني خود تشويق ميشوم. اگر روزها ساعت 11 از خواب بيدار ميشوم و اين را به ديگران نيز بگويم، انرژي من براي بيدار شدن در ساعت 9 افزايش مي يابد و به ديگران هم ميتوانم با افتخار بگويم: «اخيراً هر روز 2 ساعت زودتر بيدار ميشوم».

روزي، در مجلس ختمي، مرد متين و موقري که در کنارم نشسته بود و قطره اشکي هم در چشم داشت، آهسته به من گفت: آيا آن مرحوم را از نزديک مي شناختيد؟

گفتم: خير قربان! خويشِ دور بنده بوده و به اصرار خانواده آمده ام، تا متقابلا، در روز ختم من، خويشان خويش، به اصرار خانواده بيايند.

حرفم را نشنيد، چرا که مي خواست حرفش را بزند. پس گفت: بله... خدا رحمتش کند! چه خوب آمد و چه خوب رفت. آزارش به يک مورچه هم نرسيد. زخمي هم به هيچکس نزد. حرف تندي هم به هيچکس نگفت. اسباب رنجش خاطر هيچکس را فراهم نياورد. هيچکس از او هيچ گله و شکايتي نداشت. دوست و دشمن از او راضي بودند و به او احترام مي گذاشتند... حقيقتا چه خوب آمد و چه خوب رفت..

گفتم: اين، به راستي که بيشرمانه زيستن است و بيشرمانه مردن.

با اين صفات خالي از صفت که جنابعالي براي ايشان بر شمرديد، نمي آمد و نمي رفت خيلي آسوده تر بود.

آقا ي محترم!ما نيامده ايم که بود و نبودمان هيچ تاثيري بر جامعه بر تاريخ، بر زندگي و بر آينده نداشته باشد.

ما آمده ايم که با حضورمان، جهان را دگرگون کنيم، نيامده ايم تا پس از مرگمان بگويند: از کرم خاکي هم بي آزارتر بود و از گاو مظلومتر، ما بايد وجودمان و نفس کشيدنمان، و راه رفتنمان، و نگاه کردنمان،و لبخند زدنمان هم مانند تيغ به چشم و گلوي بدکاران و ستمگران برود...

ما نيامده ايم فقط به خاطر آنکه همچون گوسفندي زندگي کرده باشيم که پس از مرگمان، گرگ و چوپان و سگ گله، هر سه ستايشمان کنند...

همه مي دانيم که موقعيت استرس زا وضعيتي است که شيوه ي معمول زندگي را بهم مي زند و ما را مجبور مي کند که در زندگي خود تغيير ايجاد کنيم. بر اين اساس مديريت استرس مهارتي است که به ما کمک مي کند که اولاً آرامش خود را حفظ کنيم و ثانياً در صورت امکان در صدد پيدا کردن راه حل براي رفع موقعيت استرس زا برآييم. اگر فرض بر آن باشد که علاوه بر مشاهدات زندگي روزمره، پژوهش ها نيز دال بر آن باشد که ما ايرانيان در موقعيت هاي استرس زا عملکرد مطلوبي نداريم، علت چيست؟ جواب اين است که ما ايرانيان عموماً در موقعيت هاي استرس زا نمي توانيم خود را آرام کنيم. دو روش کارآمد و در عين حال در دسترس براي حفظ آرامش عبارت است از تنفس آرام و آرميدگي(relaxation). به عبارت ديگر وقتي که عجله داريم و ماشين جلويي حواسش به شماره ي چراغ راهنمايي نيست که تا سه شماره ي ديگر قرمز مي شود و مي بايست 80 ثانيه ديگر پشت چراغ بمانيد(موقعيت استرس زا) مي بايست ياد بگيريم که بجاي بوق هاي بيش از سه ثانيه که حکم داد و هوار راه انداختن را دارد، نفس عميق بکشيم و هم زمان عضلات خود را شل کنيم. البته اگر تنفس ديافراگمي و آرميدگي را هم فرا گرفته باشيد که چه بهتر، ولي حتي اگر اين دو تکنيک را هم بلد نباشيم، تمرکز بر دم و بازدم و شل کردن عضلات حتماً کمک خواهد کرد که آرامش خود را برگردانيم و حداقل اينکه اگر به آرامش کامل نرسيديم، از رفتارهاي هيجاني حذر کنيم. جان کلام اينکه حفظ آرامش، يافتن راه حل و حفظ سلامتي سه هدف مهم مهارت ((مديريت استرس)) است. البته که اين مهارت نير همچون مهارت هاي ديگري مثل رانندگي و ... نياز به آموزش و تمرين دارد.