" 12 ارديبهشت ، روز معلم است ، روز افتخار افرينان عرصه مبارزه با جهل ، خرافات و خرافه پرستي است ، روز بهترين انسانهاي زمين است ، روز انسانهاي فرهيخته و پاک ضميري است که تلالو وجودشان جامعه را منور مي سازد ، روز ياداوري قداست علم است و ...

براي داشتن يک جامعه سالم ، پرتوان ، انساندوست و موفق ، قداست معلم را پاس بداريم و حقوقش را اعاده کنيم .

پيشاپيش روز معلم را با همه خضوع و خشوع ، به معلمان فرهيخته سرزمينم و به ويژه به آموزگاران خودم در دوره 5 ساله دبستان از سال 1356 تا 1361 (سركار خانم گودرزي آموزگار اول دبستانم، سركار خانم حاجيان آموزگار دوم دبستانم، سركار خانم افضلي آموزگار سوم دبستانم، سركار خانم شاوئي آموزگار چهارم دبستانم و سركار خانم فائزي رازي آموزگار محبوبم درپايه پنجم در دبستان دكتر شريعتي) و ديگران معلمان و دبيران ارجمند و محترم دوره هاي بعدي تحصيلم تبريک و تهنيت عرض مي نمايم و خودم را تا ابد مديون همه اين عزيزان مي دانم. " اي كاش مي شد يكبار ديگر هر يك از اين بزرگواران را زيارت مي كردم و دستشان را با عشق و احترام مي بوسيدم.

فكر كنم اكثر دوستان ، افسانه اديپ را مطالعه كرده و با آن آشنا هستند. گر چه در اين افسانه، اديپ ، پدر خود را به قتل مي رساند اما اين قتل پدر در اصل همان گفتمان جهان مدرن است كه افكار نو، افكار سنتي و پيشين را كنار گذاشته و طرحي نو در مي اتدازند. گذر انسان سنتي به انسان مدرن متأثر از همين پدرکشي و عقده‌ي اديپ شکل گرفت همانگونه که کريستوفربالس عنوان مي‌کند: « براي ايجاد هويت نسلي، اعمال خشونت نسلي امري ضروري است. در واقع، فقط زماني که نسلي نو ظهور سليقه‌هاي نسل قبلي را به وضوح نقض مي‌کند مي‌توان فهميد نسلي جديد ظهور کرده است...

در مقابل، تبارشناسي قوم ايراني را فردوسي در شاهنامه به دست مي‌دهد. شاهنامه فردوسي روايتي گفتماني از پارادايم استبدادي است که در آن گفتمان ريش سفيدي حاکم است و پدر، فرزند را مي‌کشد تا نوگرايي، تغيير جويي و دگرانديشي در محاق رود و پدران به مثابه حاکمان همواره بر تخت استيلا يابند. در شاهنامه فردوسي رستم پدر، فرزند خود سهراب را مي‌کشد و اين اسطوره‌ها، پارادايم مادام تاريخ سياسي اجتماعي ايران مي‌شود. آنجا که پدر شاهان در سلسله‌هاي مختلف ايران، همواره شاهزادگان خودرا مي‌کشند و يا کور مي‌کردند. اين سبعيت‌ها همگي در تقابل انديشه‌هاي نو و جديد رخ مي‌داد. اين جا هرگونه خلاف دستورات عمل کردن مواجهه با تيغ و شمشير درپي دارد.

خلاف سنت شرق، که مدارج عالي دقيقا با سرسپردگي به تقدير هوس باز به دست مي‌آيد اسطوره غربي و تخيل او سرشار از قهرماناني است که عليه سرنوشت به پا خواسته‌اند. در غرب اديپ فرزند، لايوس پدر را مي‌کشد و اسطوره‌ي غربي را شکل مي‌دهد و در ايران رستم پدر، سهراب پسر را مي‌کشد و اسطوره‌ي ايراني را شکل مي‌دهد.

هفته ي گذشته اتفاق بسيار مهمي در حوزه ي پيشگيري کشور اتفاق افتاد. اين اتفاق که مي طلبد از سوي دست اندرکاران و فعالان حوزه ي پيشگيري کشور مورد توجه قرار گيرد ، برگزاري اولين مسابقه ي بين المللي دو ماراتن در کشور بود. اين اتفاق به اين خاطر در تاريخ پيشگيري کشور مهم است که مي تواند مردم را با مهم ترين ورزش سلامتي آور يعني دويدن آشنا کند. تحقيقات بسيار متعددي نشان داده اند که ورزش هاي هوازي نظير دو نقش بسيار مثبتي بر ابعاد جسماني، روانشناختي، اجتماعي و حتي معنوي برجا مي گذارند. نيم نگاهي به سبک زندگي ما ايرانيان دال بر آن است که تعداد بسيار اندکي از ما به شکلي مرتب و بر اساس اصول صحيح ورزش مي کنيم. چاقي بارزترين نشانه ي ظاهري ورزش نکردن است که خود پيامدهاي مهلکي را به دنبال دارد. مسابقه ي دو ماراتن پارس که در مرودشت فارس و به مسافت نزديک به 34 کيلومتر برگزار شد، مي تواند باعث شود مردم خصوصاً تماشاگراني که از نزديک شاهد تلاش دوندگان بودند تصوير مثبتي از دويدن در ذهن شان ايجاد شود؛ تصويري که همراه با هيجان حاصل از مشاهده ي حضور دوندگان ايراني وخارجي سخت کوشي است که براي به پايان رساندن مسير مسابقه تلاش زائد الوصفي را صرف مي کنند. در کارگاه هاي آموزش مهارت هاي زندگي، در مهارت مهم مديريت استرس، لايف اسکيلز کاران به شکلي مبسوط به شاخص هاي آمادگي جسماني مي پردازند و سعي مي کنند که شرکت کنندگان در کارگاه را ترغيب کنند بعد از کارگاه ورزش را وارد زندگي روزمره کنند. شايد بتوان گفت يکي از مهم ترين شاخص هاي لايف اسکيلزکاران زبده توان آن ها در انگيزه مند کردن شرکت کنندگان باشد بگونه اي که بلافاصله بعد از کارگاه به شکل مرتب شروع به ورزش کنند.

30? از مردم بي تفاوتند، آن ها هيچ هدفي در زندگي ندارند، فقط زماني دست به كاري مي زنند كه كس ديگري به آن ها بگويد چه كاري را، كجا و چگونه انجام دهند.

حدود 50? از مردم واكنشي عمل مي كنند. آن ها به جاي آن كه سعي كنند باني تغييرات يا اداره كننده سرنوشت خويش باشند، فقط به اتفاقات، واكنش نشان مي دهند. آن ها در تمام زندگي خود كار مي كنند تا ديگران به اهدافشان برسند.

بيش از 10? افراد در رويا زندگي مي كنند. مغز آن ها پر از نقشه هاي خيال بافانه براي كسب شهرت و دولت است. متاسفانه اهداف آن ها چنان نامشخص و غيرواقعي است كه نمي توانند قدم هاي لازم را براي واقعيت بخشيدن به آن ها بردارند.

فقط 10? از افراد جامعه عامل و هدفمند هستند. به جاي اينكه منتظر شوند تا ديگران به آن ها بگويند كه چه بكنند، يا در مقابل اتفاقاتي كه به آن ها تحميل مي شود واكنشي عمل كنند يا زندگي را با خيال بافي هدر دهند، روي پاي خود مي ايستند و فرصت ها را براي خود مي سازند. به جاي آنكه در زندگي به بازي گرفته شوند، براي خود نقشي موثر را در اين بازي مي سازند. آن ها به تغييرات نه به عنوان تهديد بلكه به چشم يك فرصت نگاه مي كنند، هر چند كه هنوز در ميان همين گروه نيز هدف گذاري به صورت گاه گاهي و تصادفي انجام مي گيرد.

سال 95 نيز آغاز شد و هم اكنون بيشتر از دو هفته از آن مي گذرد و به چشم به هم زدني، در آخرين روزهاي سال، منتظر آمدن بهاري دگر و سالي جديد خواهيم بود. حتما در پايان هر سال و شروع سالي جديد، با خود عهدهايي مي بنديم. عهدهاي ما در سال جديد كدام است؟ شايد بشود گفت سال جديد هر كسي از همان زماني آغاز مي شود كه به تعهدات خويش جامع عمل بپوشاند. و امسال مي تواند از همين امروز شروع شود. پس با خود عهد ببنديم در سال جديد چند كار مشخص و قابل اجرا انجام دهيم تا از زندگي بيشتر لذت ببريم و مدني تر زندگي كنيم. در بستن اين عهد مي توانيم نكات زير را لحاظ كرده و مورد توجه قرار دهيم:

1- بدون تغيير در سبك زندگي نمي توانيم ادعاي تغيير داشته باشيم و كيفيت زندگي به دو چيز بستگي دارد: كتاب هايي كه مي خوانيم و افرادي كه با آنها ملاقات و مراوده داريم.

2- هرگز تاثيري كه ممكن است بر ديگران بگذاريم را دست كم نگيريم و همينطور تاثيري كه ديگران مي توانند روي ما داشته باشند.

3- آنچه که نتيجه حافظه است، کهنه است و در نتيجه هرگز رها و آزاد نيست، لازمه رهايي، بودن در اكنون و زندگي در حال است و بدون تجربه ذهن آگاهي نمي توان بر حال متمركز بود. درواقع يك زمان بيشتر وجود ندارد و آن زمان حال است. هستي و قوانين هستي، جز زمان حال، زمان ديگري را نمي شناسد. پس هميشه نو باشيد و نو بنگريد كه در يك پديده نو، زمان وجود ندارد.