بحران‌ها گاهی اوقات فرصت‌هایی با خود به همراه دارند. ارزش بحران هنگامی آشکار می‌شود که شخص آماده‌ی رسیدن به مراحل بالاتر خود شکوفایی و تعادل باشد. این آماده‌سازی با استفاده از روش‌های امیدوارسازی، شناخت و اعتقاد به تحمل رنج، اعتقاد و پیوند با خالق و سرنوشت و بالاخره پیدا کردن یک معنا برای ادامه حیات امکان پذیر می‌شود. روش‌های قابل استفاده در این مرحله به روش‌های نوسازی و رشد معروف هستند. فنونی همچون مهارت‌های مرکزیت دادن، تحلیل توانمندی، بمباران نقاط قوت، مرور تجارب رشد، در این روش مورد استفاده قرار می‌گیرد. فنون دیگری نیز در این روش مورد استفاده قرار می‌گیرد، ازجمله: مواجهه، اگاهی حسی، گشتالت‌درمانی،هنرهای خلاق، افزایش تجارب جدید و تقویت معنوی. بکارگیری این فنون، موجب رهاسازی توانمندی‌ها و قابلیت‌های فرد، تسهیل خودآگاهی، افزایش خودشناسی و جهت‌گیری جدید معنوی می‌شود. این فنون، جزء کمک‌های اولیه روان‌شناختی محسوب نمی‌شود و برای کسانی که هنوز در حالت بحرانی به‌سر می‌برند کاربرد ندارد، زیرا بهره‌مندی از این فنون منوط به داشتن آگاهی و وجود تعادلی است که مقدمه رشد است. پس از اجرای فنون تسکین، می‌توان از این فنون استفاده کرد. همچنین بکارگیری این تکنیک‌ها مستلزم مهارت تحلیل توانمندی و کارآیی بازماندگان و آسیب‌دیدگان و همچنین درمانگر در تسهیل خودآگاهی است.

• اثرات رشد پس آسیبی (PTG)
  

  • فراخوانی پاسخ‌های مفید[1]

  • تغییر سریع و مثبت[2]

  • عدم بازگشت به قبل[3]

  • تغییر شخصیت و سبک زندگی فرد[4]

  • قدرت وتوانایی بالاتر و جدید[5]

  • بلوغ کامل عاطفی وروانی[6]

  • درک عمیق تراز زندگی[7]

  • کسب ارزش‌های جدید[8]

  • تثبیت و روشن شدن وجودی و معنوی فرد[9]

  • تغییر در اهداف و ابعاد مذهبی و معنوی[10]

  • تغییر فلسفه زندگی فرد[11]

  • کسب رضایت و معنا[12]

  • تعهد عمیق تر نسبت به زندگی[13]

  • کسب سطح عمیق تری از آگاهی[14]

  • پیدا کردن احساسی شبیه تازه متولدها[15]

برگرفته از کتاب «راهنمای جامع سلامت‌روانی و حمایت‌های روانی‌اجتماعی در بلایا و وضعیت‌های اضطراری» تالیف دکتر خسرو محمدی