سات‌روآر به خاطر قرار گرفتن در منطقه ای کوهستانی و مرتفع و آب فراوان رود خانه «روآر» و چشمه های فراوانی که دارد و قرار داشتن در بین چند کوه و تپه و دره ای با جهت غربی – شرقی، از جهت دمای هوا، نسبت به دیگر مناطق مسکونی سوادکوه و ییلاق های اطراف، از هوای بسیار لطیف و ییلاقی برخوردار است و از جهت نوع و کیفیت آب و هوا و همچنین پوشش گیاهی از دیگر مناطق اطراف و منطقه متمایز و زبانزد است.

براساس شواهد موجود و به ویژه قبرهایی که متعلق به چند هزار سال پیش است، داخل و اطراف روستا نشانه هایی از زندگی جمعی از دوره مهرپرستی دارد، زیرا تمامی گورهای قدیمی به طرف مشرق و طلوع خورشید قرار گرفته است و کاملا متفاوت با وضعیت قبرهایی است که به مسلمانان تعلق دارد. این قبرها در منطقه، به گورستان گبری ها معروف است. مردم از درون این گورها زیور آلات، کوزه هایی با نقاشی های ظریف و زیبا یافته اند.

به روایتی، اصل و نسب بومیان اصلی سوادکوه به اوجی ها می رسد. اوجی ها در اواخر دوره مغول یا در اوایل دوره تیموری وارد سوادکوه و پس از آن تعدادی از آن ها نیز وارد الاشت شدند و با بومیان زندگی مسالمت آمیزی را آغاز کردند. دقیقا معلوم نیست چه مدت پس از ورود آن ها به الاشت، بیماری وبا در منطقه شایع شد و ساکنان الاشت متواری شدند و بسیاری نیز از بین رفتند. پس از وقوع وبا، اوجی ها تعدادی به مناطق اطراف، تعدادی به نقاط نامعلوم رفتند و تعدادی نیز پس از پایان تراژدی به الاشت بازگشتند. در حال حاضر اوجی ها معروف به جورسرایی یا به لهجه محلی «جوسری» (Jusseri) هستند.

خانواده ها و فامیلی های جوسری بدین قرار است: رشیدی، نجفی، جورسرایی، ثباتی، ژاله، فرزادمنش، جورسر، ثابوته، احسانی، قلی پور، نیک بین، رشیدی، اکبری، سبحانی، محمدی(محمدآقا)، نوروزی، حیدری(سنگرجی)، اصغری، مسیبی، طیبی، عسگری، روستاییان، رحمانی، ولی زاده، فرهادپور، اندی، اندی روان، آور، آشتاب، اذرکیش.

احتمالا پس از شیوع بیماری های وبا، طاعون و همچنین بلایای طبیعی همچون زلزله و جنگ باعث مهاجرت اقوام مختلف از نقاط دور و نزدیک از جمله «الاشت» به سات روآر شده و در این ناحیه خوش آب و هوا سکنی گزیدند. همچنین سات‌روآر به دلیل داشتن آب و هوای مساعد و مراتع سرسبز، محل مناسبی برای پرورش دام بوده است که باعث شد تا دامداران از دیگر مناطق به این ییلاق خوش آب و هوا کوچ نمایند.

عمده ترین اقوامی که در سات‌روآر زندگی می کنند، محمدآقا(محمدی) - که طبق اسناد و بنچاق های دستنویس به دست آمده بیش از 400 سال در این منطقه ساکن می باشند- و هفت‌دایی(هفتایی) هستند. طبق گفته قدیمی ترها، هر دو این اقوام و همینطور اقوامی مانند جمشیدی ها، کرچنی ها و ... ساکن الاشت بودند و احتمالا در سات‌روآر دارای بنه‌های دامداری بودند که به مرور در سات روآر بطور دائم ساکن شدند. همین الان هم در الاشت محله هایی بنام مماقا خل(محمدآقا خیل) و جمشیدی خل(خیل) وجود دارد و حکایت از آن دارد که بیشتر اهالی سات‌روآر ساکن الاشت و الاشتی بودند.

قوم محمدآقا: محمدی، محمدآقایی، آقایی، اصغری، جعفری، سبحانی

قوم هفتایی: نجفی، فرهادی، دادمهر، براق

از دیگر اقوام و فامیل های ساکن در سات روآر: حضرتی، حبیبی، ناظری، غفاری، ارجمندی، رمضانی، کرامتی، محسنی، زارع و ...

منابع:

1- الاشت زادگاه رضاشاه، هوشنگ پورکری

 2- تاریخ مهجوری، چاپ اول، ساری، 1345

 3- جستاری در جغرافیای سوادکوه، سید جلال موسویان، موسسه بهشاد، چاپ اول 1371

4- سوادکوهی تباران نام آور، محمدتقی لطیفی شیردار، بابل، مبعث، چاپ اول، 1380

5- ریشه های قومی قبایل سوادکوه، تالیف ابراهیم درویشی

6- فرهنگ مردم آلاشت و سوادکوه، کیوان پهلوان، انتشارات آزون، 1384

7- تاریخ مازندران باستان، طیار یزدان لموکی، چاپ سوم، تهران، نشر چشمه، 1380