در مازندران به خانه هایی که در کوه یا جنگل برای گاوها می سازند، تلار (Telar)گویند.

تلارها در ابعاد مختلف(به طور متوسط، 8متر درازا در 4 متر پهنا) با تنه درختان ساخته می شوند. تنه های درختان را روی یکدیگر سوار می کنند و البته در محل کنج دیوراها، این تنه ها یکی درمیان در یکدیگر فرو می روند. سقف آن را هم با تخته های چوبی که به آن «لت» می گویند، می پوشانند. البته امروزه استفاده از ورق حلبی برای این کار ساده تر و مرسوم تر است. هر تلار معمولا شامل سه بخش اصلی می شود: «پره  که اتاقی است کوچک و معمولا به ابعاد 2 در 2.5 متر که محل استراحت گالش است؛ «کریکه Kerike» اتاقی است کوچکتر به ابعاد 1.5 در 2.5 که برای نگهداری از شیر و ماست و ظروف استفاده می شود؛ بخش سوم هم «تلار» است که نام این سازه از آن گرفته شده است و حدودا 5 در 4 متر است و برای نگهداری از گوساله های کوچک استفاده می شود. لابلای تنه درختان در دیوراه های تلار، باز است؛ مگر دیواره های پره که آن را با «گل گویی Gele guyi» پر می کنند که ترکیبی از خاکستر با پهن گاو است. پهن گاو گرما را بیشتر نگاه می دارد. کف پره هم با گل گویی اندود می شود. در کنار یکی از دیواره های داخلی این اتاق، «تش کله Tash Kele» یا محل آتش درست کردن قرار دارد که روی آن چای و غذا درست می کننتد یا برای گرمای شب می افروزند. چون آتش کف اتاق درست می شود و دودکش ندارد، این اتاق از دود، سیاه می شود. در تلار یا همان اتاقی که گوساله ها نگهداری می شوند نیز آتش روشن می کنند تا گوساله ها سردشان نشود. گوساله ها هم معمولا در اطراف آتش می خوابند.