سوادرودبار هم می نامندش...

زمانی یک اتفاق ساده، نامش را به «سوادرودبار» تغییر داده اما وضعیتش را نه ..

مردمش «سواد» را نشانه توسعه دانستند و مدت ها بر آن دل خوش کردند...

اما حالا شاید توسعه  هایی پیدا کرده، یا به بیان بهتر، واقعا رو به توسعه است...

آب دارد، برق دارد، جاده آسفالته دارد، شورا و دهیار دارد، اینترنت دارد، گاز روستایی هم در راه است ... 

در کنار این توسعه های امروزی، سات روآر اما، به عنوان یک روستای ییلاقی و کوهستانی از آسمانی آبی در روز و پر ستاره در شب برخوردار است و هوای لطیف و خنکش منحصر بفرد است...

آنان که عاشق سفر هستند، خوب می دانند وقتی کوه و آسمان و باران و مه و چمنزار باشد ... یعنی مسافرند به یک رویا، یعنی مسافرند به یک بهشت زمینی، یعنی مسافرند به سات روآر...

آنجا که آسمانش کوتاه است و آبی...

زمینش سبز است و مرتفع ...

و سکوت و طبیعتش مثال زدنی...

بهار در «سات روآر» حال و هوای دیگری دارد ... زودتر خودت را برسان ...