بر حسب یک سنت دیرینه، مازندرانی ها هر ساله شب تیرماه سیزده را به عنوان (لال شو) جشن می گیرند که در آن شب با دادن انعام و هدایا، به نوعی بعنوان عید یاد می کنند. همچنین خانواده داماد به منزل پدر عروس که هنوز به خانه نیامده عیدی می فرستند، در قالب یک مجمع سری که یک قواره پارچه مقداری وجه نقد و مواد غذایی ... است. 

نقل و قول های محتلف برای این شب :

1) عده ای کمان انداختن آرش و 

2) عده ای شب سیزده را بخاطر این محترم می شمارند که تیرما 13 برابر با نیمه  آبان و در تقویم تبری برابر میلاد امام علی ( ع ) بود و

3) همچنین بعداز تیرماه سیزده شو (( نیمه آبانماه آغاز فصل کشت بهاره هست که پاییز می کارند و بهار درو می کنند و نوعی عید کشت و کار هم محسوب می شود !!!!

در مراسم تیرما 13 از 24 ساعت قبل از تیرماه سیزده جوانان برای گرفتن ( شیش ) شاخه های درخت که معمولا توت و یا شاخه های درختان دیگر تا ارتفاع یک و نیم الی دو متر بود را جمع می کردند بر دوش می گرفتند با صدای لال انه، لال انه آن چوب را بر درب می کوبیدند و وارد منزل صاحب خانه می شدند و صاحب خانه نیز استقبال و انعامی می داد، یک چوب از آن چوبها را صاحب خانه بر میداشت و بر تاج خانه آویزان می کرد و آن را خوش یمن می دانست.  

همچنین معتقد بودند که اگر زنی فرزند نداشت آن چوب را بر آن زن ترکه می زدند صاحب فرزند می شود،  در این برنامه شامگاهی  و کوچه گردی و حضور در منازل، اشعاری را زمزمه می کردند و به قول قدیمیها (( وشون صدا محله ره پیته )) ولی می گفتند ما لال هستیم  از جمله:

 (( لال انه لال انه ، پار بورده امسال انه، آبی قدک دار انه، سال اتا بار بار انه، هن نوه هلون نووه، لال اینجه مغبون نووه ))

 یعنی: لال می آید، لال سال گذشته رفت امسال آمد، لال سالی یکبار می آید

( خطاب به صاحب خانه )اینجا چال چوله  نباشه که لال بیفتد، و یک چیزی هم  به لال بدهید، تا دست خالی بر نگردد

این لال های تیرما 13 شو، صدای شان بلند تر بود به این امید که هیچ زبانی لال نگردد و هیچ زنی بی فرزند نباشد و عید میلاد علی هم بتاریخ تبری مبارک باشد و کشت و محصول پرباری هم کشاورزان این فصل در فصل برداشت آتی داشته باشند.