ضرب المثلی می گوید: "مبارک باد آن که می تواند به فرزندانش ریشه و بال ببخشد". 

نیازمند ریشه دواندن هستیم. در دنیا جایی هست که در آن به دنیا آمده ایم، زبانی را آموخته ایم و شنیده ایم که چگونه پیشینیان ما از پس مشکلاتشان برآمده اند. در برابر ریشه هایمان،  مسئولیم. 

باید بال نیز داشته باشیم. بال ها افق های بی پایان را به ما می نمایاند و به دوردست ها می برد. بال ها اجازه می دهند، ریشه هم نوعان خود را بشناسیم و از آن ها بیاموزیم. بال های اندیشه مان، موجب اوج گرفتن و تعالی ما می شوند. 

اگر ریشه هایمان را فراموش کنیم، در شلوغی و هیاهوی دنیا گم می شویم و به دنبال اصالت، سرگردان خواهیم شد. 

اگر بال آگاهی نداشته باشیم، افق دیدمان محدود می شود و از منحصر بفرد بودن و خودشکوفایی باز می مانیم. 

مبارک است وجود آن کسی که "ریشه اصالت" و "بال آگاهی" دارد ... 

این که تن به انجام هرکاری نمیدی به این معنی نیست که نمیتونی!

بهش میگن "چهارچوب"!

چهارچوبی که خودت برای خودت تعریف میکنی و پایه و اساسش از "خانواده" شکل میگیره...

کسی که چهارچوب داره، "اصالت" داره "ریشه" داره...

اصالت و ریشه رو نه میشه خرید نه میشه اداشو درآورد و نه میشه با بزک و دوزک بهش رسید!

اصالت یعنی؛

دلت نمیاد خیانت کنی، 

دلت نمیاد دل بشکنی، 

دلت نمیاد دورو باشی،

دلت نمیاد به هر قیمتی فردی رو کنار خودت داشته باشی،

دلت نمیاد پول نامشروع بدست بیاری، 

دلت نمیاد آدما رو بازی بدی.

این بی عرضه گی نیست!

اسمش "اصالته"