برای رفتن به استان مازندران 3 محور کندوان، هراز و فیروزکوه پیش‌رو هستند که ما باید مسیر فیروزکوه را انتخاب کنیم.

چون اکثر گردشگران برای سفر به شمال، ابتدا به تهران می‌آیند و از آنجا راهی می‌شوند، توضیحات مسیر از مبدا تهران به مقصد سوادکوه و شیرگاه بیان می شود.

نقطه آغاز مسیر، محل تلاقی اتوبان شهید بابایی و جاده دماوند است؛ یعنی چه از چهارراه تهرانپارس به سمت شمال بیاییم و چه از میدان نوبنیاد به سمت شرق، به این نقطه می‌رسیم.

از نقطه آغاز مسیر بعد از 9 کیلومتر، به جاجرود می‌رسیم و بعد از آن به بومهن و رودهن، مسیر را ‌تا شهر دماوند ادامه می‌دهیم.

جهت اطلاع از نقطه آغاز مسیر راه تا شهر دماوند 40 کیلومتر راه است. یک نکته هم این که شهری که در مسیر تهران ـ ‌شمال است و اکثرا آن را دماوند می‌نامند، در حقیقت‌ گیلاوند نام دارد و برای رفتن به دماوند باید وارد فرعی شویم. مسیر خود را از گیلاوند به سمت شمال، ادامه می‌دهیم.

تقریبا 75 کیلومتر بعد از گیلاوند و با عبور از آبسرد و جابان و ... به شهر فیروزکوه می‌رسیم و 17 کیلومتر بعد از فیروزکوه، وارد دروازه استان مازندران یعنی "گدوک" می‌شویم؛ «شهرستان سوادکوه» از همان‌جا شروع می‌شود.

بعد از رفع خستگی و تشنگی در گدوک، مسیر خود را به سمت شمال ادامه می‌دهیم؛ مسیری سراشیبی به نام «گردنه گدوک.»

3 کیلومتر بعد از چشمه گدوک، با کمی دقت به سمت راست، متوجه آبشار صخره‌ای زردرنگی خواهیم بود که به آن «آبشار شورآب» گویند.

بالای این آبشار، ریل قطار و آن سوی ریل، روستای شورآب واقع شده است(البته این آبشار و ریل قطار از جاده قدیم گدوک قابل مشاهده است).

قابل توجه این‌که، سرچشمه آب این آبشار از چشمه‌ای داخل تونل قطار می‌آید و جالب‌تر این که پزشکان روسی در جنگ جهانی دوم به این نتیجه رسیدند که این آب به دلیل املاح خاص، می‌تواند برای زخم سربازان مفید باشد.

بعد از منطقه شورآب، همچنان که در گردنه گدوک به سمت پایین در حرکتیم، در سمت راست و چپ، کوه‌های سنگی عظیمی وجود دارد. در دل کوه‌های سمت راست، شاهد 3 ریل موازی قطار، به فاصله حدود 100 متر خواهیم بود که به آنها «3 خط طلا» می‌گویند. بعد از گذشتن از 3 خط طلا و تونل، وارد اولین شهر از شهرستان سوادکوه، «ورسک» می‌شویم.

بعد از گذشتن از ورسک و پس از عبور از پادگان دوآب، بالای تپه‌ای در سمت چپ، دیواری کوتاه ولی قطور را می‌بینیم که در وسط آن ستونی به یادبود، سر بلند کرده است. این محوطه «آرامگاه اخوت» نام دارد.

داستان از این قرار بوده که وقتی کارگران راه‌آهن مشغول حفر تونل معروف به تونل ششم بودند، ناگهان کوه ریزش کرده و همگی آنها که حدود 40 نفر بودند با لباس کار، چکمه، تیشه، بیل و کلنگ در این محل مدفون می‌شوند.

چند دقیقه بعد از گذشتن از آرامگاه اخوت، سمت راست تابلوی «به سمت سمنان» را می‌بینیم که با کمی دقت در ابتدای این جاده، در دل کوهی عظیم، غار عجیبی وجود دارد به نام «غار اسپهبد خورشید» که به گفته پژوهشگران، بزرگ‌ترین طاق طبیعی دنیا است.‌

اسپهبدان خورشید نام سردار رشید مازندرانی بود که در ابن تنگه جلوی هجوم اعراب به مازندران را گرفت.

چند کیلومتر جلوتر، به شهر بعدی شهرستان سوادکوه، یعنی «پل‌سفید» می‌رسیم. این شهر، برای اکثر گردشگران، نامی آشنا است زیرا «دریاچه شور مست» در حومه پل سفید قرار دارد.

بعد از پل سفید، به «پلیس راه سوادکوه» می‌رسیم، این منطقه به «دوراهی آلاشت» معروف است.

برای رفتن به آلاشت در این دوراهی به سمت چپ از جاده اصلی سواد کوه محور ارتباطی تهران به قائمشهر جدا شده و پس از عبور از روی رودخانه تلار به طرف غرب به طول 25 کیلومتر ادامه می یابد و از اماکن بسیار زیبائی عبور می کند . آلاشت در ارتفاعات نیمه جنگلی البرز مرکزی قرار دارد و اغلب ساختمانهای آن با خشت خام ساخته شده و سقف آنها به شکل زیبائی با تخته یا لت پوشش داده شده اند . کوچه های آن با پهنای کم و شیب فراوان سنگ فرش بوده و هر گوشه ای از آلاشت برای خود نامی خاص دارد و کل محل به چند محله با نامهای خاص تقسیم شده است.

 در ادامه محور اصلی بعد از پلیس‌ راه به شهر بعدی یعنی «زیرآب» می‌رسیم. در «زیرآب» علاوه بر جاذبه‌های طبیعی، امامزاده‌های بسیاری مدفون هستند. امام زاده عبدالحق  در مرکز شهر زیر آب قرار دارد و به همراه امامزاده عبدالله آمل و تکیه پهنه کلا ساری جز بهترین جاذبه های زیارتی مازندران است .

16 کیلومتر بعد از زیرآب، به شمالی ترین شهر شهرستان سوادکوه، یعنی «شیرگاه» می‌رسیم. گردشگرانی که قصد «سوادکوه گردی» دارند، بهتر است، شیرگاه را مکان استقرار خود قرار دهند.

به یقین از شیرگاه، دسترسی به آبشار گزو، جنگل‌های شاه کلا،‌ آبشار پلنگ دره، سد خاکی البرز، سنبل رود، دوشاخه سنگ،‌ پل شاهپور، جوارم و هفت حوض بسیار آسان‌تر از جاهای دیگر سوادکوه است.

کمتر جایی وجود دارد که دشت و کوه و رود و جنگل در یکجا‌ جمع شوند. در شیرگاه، شاهد این مهمانی خواهیم بود. شیرگاه، دشتی است که رودخانه تالار از وسط آن می‌گذرد و توسط کوه‌های جنگلی انبوه احاطه شده است. شیرگاه‌ جایی است که در بهار تعداد شکوفه‌های لیمو و پرتقال، گاهی بیشتر از تعداد برگ‌های درخت می‌شود.‌ شیرگاه جایی است که به دلیل موقعیت جغرافیایی استثنایی، اکثر اوقات ابرها به‌وسیله کوه‌های پر درخت و جنگلی سر به فلک کشیده، غافلگیر می‌شوند و در آنجا خیمه می‌زنند و می‌بارند. شیرگاه جایی است که دو رودخانه تالار و کسلیان، در یک نقطه به هم رسیده و به یکدیگر دست دوستی داده و تا دریای خزر، همسفر می‌شوند. به محل تلاقی این دو رودخانه «دوآب» یا به گویش محلی «دئوتک» می‌گویند.‌

به امید دیدن دیدنی‌های سوادکوه...