سکانس اول

توی فرودگاه نشسته ام. یک ایرانی آن ور چیپس می خورد، ایرانی دیگر انگشتش را تا میانه در گوش خود فرو کرده و با تکانه ی زیاد در حال تکان دادن است

ایرانی دیگر که خودم باشم، آهنگ گوش میکنم...

و...

آن ور سالن اما یک توریست خارجی که کمه کم 85 سال سن دارد، پاهایش را - بدون اینکه کفش هایش را در آورده باشد- روی چمدانش گذاشته و سخت مشغول مطالعه است چنان که هیچ چیز جلب توجه کنی، توجه او را جلب نمی کند.

خب با این سن کتاب بخواند که چه شود؟

این اولین سوال یک ایرانی که خودم باشم...

خب مگر کتاب بخوانی منفعت و مالی می بری؟

اینم دومین سوال یک ایرانی که خودم باشم...

سکانس دوم

توی رستورانی نشسته ام در همان شهر

یک گروه توریستی فرانسوی وارد می شوند، همه سالمند

با بگو و بخند شام میل می کنند و بعد سرحال تر از من به هتلشان برمی گردند

اما پیرمرد و پیرزن ایرانی که پدر و مادر خودم باشند، اولا از بس خودشان را صرف فرزندانی چون من کرده اند، هزار جور درد و بیماری گرفته اند و ثانیا وقتی می گویی مادر جان فلان کار را یاد بگیر، رانندگی یاد بگیر، می گویند از ما گذشته... پیر شدیم

در حالی که تازه در آستانه پختگی و بلوغ کامل فکری هستند

ارتباط این دو سکانس چیزی جز همان کتاب هایی که آنها می خوانند و ما نمی خوانیم نیست

طیاره ای که آنها می سازند و ما نمی توانیم فرقش در همین کتاب خواندن ها و دانستن ها و میل به شکوفا شدن ها و شکوفا کردن هاست

پیشرفتی که آب در دهان امثال من و هم سن و سالانم می اندازد که برویم آنجا زندگی کنیم و همین دانش اندکی را هم که داریم در خدمت آنها بگذاریم مگر اینکه گوشه چشمی به ما داشته باشند و چشم انعام ز انعامی چند داشته باشیم هم حاصل همین کتاب خواندن های آنها و نخواندن های ماست...

کتاب نخوانیم

کارهای مهمتری داریم

سرک کشیدن به کار این و آن و مسخره کردن آنها

چک کردن مداوم اینستاگرام و لایک کردن چرند و پرندیات

حرف های بی سر و ته

و ...

خیلی کارهای دیگر

جالب این است که توجیه مان هم این است که وقت نداریم اما گیم آو ترونز را در سه روز می بینیم!

چه کاری است آخر؟

نخوانیم این کتاب - دشمن دروغگو - را

خ.م.: دوستان، همه این حرف ها نیشی بود بر خودم

خدای ناکرده به کسی جسارت نکردم