می توان یکی از مشکلات فرهنگی- زبانی برخی افراد را کلی گویی،ابهام درگفتار وزبان پریشی دانست؛ این افراد که متاسفانه تعداد قابل توجهی از جامعه را نیز شامل می شوند در هر مسئله ای اظهار نظر می کنند،از آب وهوا گرفته تا روابط بین الملل وآینده جهان و مسائل روانشناسی ومشاوره! فقط دوست دارند حرفی برای گفتن داشته باشند تا کم نیاورند با درست وغلط بودنش کاری ندارند! 

ضعف  در شخصیت افراد وقتی پیش بیاید، فرافکنی به شکل های مختلف وانمایی وجلوه می نماید؛ بهمین خاطر مصادیق این پوشش ضعف ها یک زبان پریشی محض است که سعی میکند با کلی گویی در هر زمینه ای خودش را صاحب نظر جلوه دهد، بخصوص خصلت رفتارشناسی مردم هم این اجازه را میدهد وهر قدر یک فرد پیچیده ومرموز وکلی صحبت کند می گویند که فلانی چقدر باسواد است؛ وبر عکس کسی که ساده وروان حرف بزند میگویند لابد بی سواد است! در همین بستر  کلی گویی مثل یک ویروس در بحث ها و مشاجره های فردی واجتماعی ریشه می دواند که باعث مشکلاتی در زندگی میشود؛ حرف زدن بصورت دقیق تر،شفاف تر و قاطع تر نشانگر سلامت روان فرد است.

کلی گویی نشانگر عدم اطمینان درونی  وضعف فرد، مسئولیت گریزی، حسادت، زبان پریشی وترس از بر ملا شدن چیزی هست؛ مشکلات جدی در حوزه گفتار و رفتار مردم مشاهده میشود، زبان وگفتار انسان صرف ادای کلمات نیست بلکه یک منطق روانی پشت آن نهفته است؛ منطقی که جهت میدهد وهدایت میکند ومعانی خاصی را تولید میکند، اگر منطق روان انسان آمیخته به ناملایمات وناسازه های متنشج زا باشد قطعا منطق زبان را هم متاثر از وضعیت خود می سازد. اغلب افرادی که کلی گویی میکنند از علم وسواد بهره ای ندارند بهمین خاطر برای هر مسئله ای پاسخ ساده، کلی وآماده ای دارند بدون هیچ دلیلی مخالفت میکنند؛ وقتی در مورد دلیل مخالفتشان سوال می شود معمولا طفره می روند و توجیه میکنند؛ در توجیه کردن اشتباهات وخطاهای خود در جهان رقیبی  ندارند،از گفتن" من اشتباه کردم، معذرت میخواهم" بشدت واهمه دارند؛  این کار را مساوی با تضعیف شخصیت خود می دانند. عدم پذیرش اشتباهات خود وخود مطلق پنداری نشانگر یک ضعف وتنش روانی است؛که رگه های این تنش ها را باید در کلی گویی ها و خودنمایی های تعریفی- گفتاری جست وجو کرد.