باید تا می‌توانی به اعماقِ وجود خود بروی؛

این تنها راه است.

تنها و تنها از خلالِ رفتن به ژرفاست که به گوهرِ حقیقت زندگی می‌رسی.

آرامش در مرکز وجود قرار دارد، جایی که از تعدد و تکثر خبری نیست، جایی که محل اتصال با کائنات است. 

اگر کاملاً خود را وقف کنی و تسلیم باشی، رسیدنت به حقیقت، مقدّر است.

چرا که به خودآگاهی معنوی می رسی و منبع آگاهی می شود هستی، می شود معنویت...

این قاموس جاودانه‌ی هستی‌ست.

گامی که به سوی خدا برداشته می‌شود، هرگز خسته نمی‌ماند.

فقط باید ساکت باشی.

ساکت بودن، همه چیز است.

سکوت به معنای حرف ‌نزدن نیست،

سکوت به معنای نبود دغدغه است.

هنگامی که ذهن قرار می‌گیرد،

انسان به لایتناها می‌پیوندد.

هیچ کاری نکن،

فقط بنشین و نظاره‌گر جریان فکرها و دغدغه‌ها باش، فقط ناظر باش.

همین نظارت، به تنهایی، دغدغه‌ها را محو می‌کند.

بیداری نگاه و نظارت

آغازِ آزادی از مزاحمت و دستکاری‌های ذهن است.

زوال دغدغه‌ها، آغاز آگاهی‌ست.

روشنی و آگاهی تو میوه‌ای‌ست که هنوز باید برسد...

شتاب مکن...