بیمارانی که والدین شان به صورت هشیار یا ناهشیار از آنها می خواستند رنج کشیدن را تحمل کنند، می بایست برای داشتن زندگی سالم در صدد تحقق بخشیدن به خواسته های خودشان نه والدین باشند. آنها زمانی به این توانایی دست می یابند که با واقعیت دردناک مخرب بودن شیوه های والدینشان روبرو شوند و با توجه و هشیاری، به آن روش های مخرب خاتمه دهند. " تا زمانیکه شما روح تان را خود منصوب نکرده اید و امید هایتان را تعمید نداده اید،  هنوز متولد نشده اید بلکه  آفریده دیگران هستید". موفقیت در جدا شدن از عامل مهاجم درونی شده، مستلزم یک نیروی متضاد است که بر زندگی مطلوب صحه بگذارد، مانند فرایند رواندرمانی. رنج بسیاری از بیماران به این دلیل است که نمی توانند از خودشان در برابر آزارگری درونی محافظت کنند و ممکن است تا ابد مسیری را انتخاب کنند که در راستای گام گذاشتن در مسیر منتخب والدین درونی شده باشد ازین رو به دلیل اینکه آنها والدین هستند و به واقع شخصیتی جدا از آنها هستند در رنج می مانند. 

برگرفته از:

Coughlin Della Selva, P. (1996). Intensive short-term dynamic psychotherapy. New York: John Wiley.