یکی از شهرستانهای استان مازندران است که در البرز مرکزی و در مجاورت استان تهران قرار گرفته و شهر پل سفید مرکز آن است. سوادکوه از سمت شمال به شهرستان قائمشهر، از جنوب به شهرستان فیروزکوه ،از غرب به شهرستان بابل و از سمت شرق به شهرستان ساری و ارتفاعات دودانگه محدود است. طبق جدیدترین تقسیمات کشوری سوادکوه از دو بخش بنامهای مرکزی وشیرگاه، چهار شهر بنامهای پل سفید،زیرآب، شیرگاه وآلاشت . شش دهستان بنامهای سرخ کلا با 20 آبادی، راستوپی با 69 آبادی، ولوپی با 52 آبادی، کسلیان با 17 آبادی، شرق و غرب شیرگاه با 31 آبادی ودهستان لفور با 29 آبادی تشکیل شده‌است.کشفیات باستان شناسی بهمراه اسناد و مکتوبات تاریخی حاکی از آن است که سوادکوه از نواحی کهن طبرستان وایران بوده و انسجام بافت اجتماعی و فرهنگی آن در دوران اساطیری ایران ریشه دارد. در برخی منابع تاریخی مانند التدوین آمده که نام قدیم سوادکوه پتشخوارگر (فرشوادگر) بوده و فرمانروایان و امرای بسیاری از این منطقه برخاسته و وقایع تاریخی مهمی نظیر سکونت فریدون پادشاه پیشدادی، پیکاررستم با دیوان مازندران و عبوراسکندر مقدونی در جنگ باداریوش سوم آخرین پادشاه هخامنشی در این ناحیه روی داده‌است. نام این منطقه از واژه هند و ایرانی سو، زئو، دئو، گرفته شده که معادل واژه فارسی روشنائی است. واژه‌های شبیه آنها نیز کماکان در گویش و نام اماکن مختلف وجود دارد.واژه سات نیز در اغلب نقاط مازندران بجای واژه صاف و روشن بکارمی‌رود.در نام روستای سات روآر(سوادرودبار)و مرتع سوته، فرمهای مختلف این واژه باستانی دیده می‌شود.