سات روآر(سوادرودبار)، روستایی است از توابع بخش مرکزیشهرستان سوادکوه در استان مازندرانایران.

این روستا در دهستان ولوپی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایراندر سال 1385، جمعیت آن 125نفر (44خانوار) بوده‌است.

این روستای زیبای ییلاقی و کوهستانی در 10 کیلومتری شهرستان آلاشت واقع شده است . مردمی بسیار مهربان، مهمان نواز و با سرشت پاک دارد.طبیعت بسیار دل انگیز و بکر همراه با آب سرد چشمه ها، مراتع سرسبز و محصولات محلی اعم از کره ، سرشیر (ماس سر) و... به زیبایی ها و خوبی های این روستا می افزاید . شغل اکثر مردم دامداری است و اهالی هر ساله از ابتدای بهار تا پایان تابستان در آنجا سکونت دارند و فصل های پاییز و زمستان به دلیل برف و سرمای زیاد تقریبا غیر قابل سکونت است. به نوعی می توان اظهار داشت که این روستا و مناطق اطراف آن دو فصل بیشتر ندارد. چنانچه هوا آفتابی باشد کاملا هوای تابستانی دارد با آفتاب کوهستانی سوزان و اگر هوا بارانی شود یا مه روستا را بپوشاند(که این اتفاق حتی در تابستان نیز فراوان رخ می دهد) هوا کاملا سرد و زمستانی است، به گونه ای که ناچار باید از لباس های گرم استفاده کرد و بخاری های هیزمی را آتش کرد. در فصل بهار به خصوص ماه های اردیبهشت و خرداد هوای ملایم بهاری، عطر و بوی گل های بهاری و سرسبزی دل انگیز  روستا و کوه هایی که دورتادور روستا را احاطه کرده اند هر انسانی را محو تماشای خود می کند. از مناطق زیارتی نزدیک به این روستا می توان از هلی چال و امامزاده حسن نام برد .

این روستای بسیار زیبا که بی شک در خوش آب و هوا ترین نقطه البرز واقع شده دارای پیشینه ای قوی از لحاظ اجتماعی و فرهنگی بوده و شاید جزء معدود روستاهایی در دل البرز باشد که همچنان دست نخورده باقی مانده و آثار معماری منحصر به فرد و طبیعت کوهستانی بکر آن چشم هر بیننده ای را خیره می کند   .

منازل مسکونی در اطراف رود بنا شده و رودخانه عملا روستا را به دو قسمت بالا محله و پائین محله تقسیم کرده است  .بالا محله ای ها عمدتا از تیره هفت دائی(نجفی، فرهادی) و جمشیدی بوده وپائین محله از تیره محمد آقایی(محمدی) هستند.   .

بیشتر منازل این روستا شیروانی دار وبا اسکلت چوبی یا خشتی و یا شیروانی چوبی با بدنه خشتی است که دسته دوم قدیمی تر و زیباترند.