ترامپ رییس‌جمهور آمریکا شد. مردی که هر چه کرد و گفت و هر رسوایی که به بار آورد، ذره‌ای از محبوبیت‌اش نکاست. تفننی به سیاست آمد و حالا جِدی جِدی در بلندترین کاخ قدرت دنیا نشسته است. ترامپ خودش خرج انتخابات را داد، با بزرگان حزب جمهوری‌خواه در افتاد و هر چه پیرمرد پیش‌کسوت سیاسی بود را به گلوله طعن و بد‌وبیراه بست و هیچ ادبی نگاه نداشت که ثابت کند دولت مرد به از ادب اوست. 

بیش از 58 میلیون آمریکایی به ترامپ رای دادند و بسیاری از زنان او را انتخاب کردند با این‌که می دانستند زن‌باره است و حرمتی برای جامعه نسوان قائل نیست و عجیب اینکه با تمام دعوا و مرافعه‌ای که یک‌سال گذشته راه انداخت، هیچ‌گاه از توهین و افترا و عقایدِ ضد مهاجران و مسلمان‌ستیزش عقب‌نشینی نکرد. 

شاید الهه‌ی لذت و خوش‌باشی در ترامپ حلول کرده و در یک دگردیسی اخلاقی، بیشترینه آمریکایی‌ها را مفتون خود کرده است. رویای آمریکایی یعنی ثروت و هر چه بیشترثروت، حالا مصداقی یافته به نام ترامپ و از آنجا که گداهای شهر، نشانی قصر ثروتمندان را خوب می‌دانند، ترامپ حتی در میان افتادگان و فرودستان آمریکایی طرفدار بسیار دارد. برای خیلی از آمریکایی‌ها خنده‌ی ترامپ خلاصه همه خوبی‌هاست. او کسی است که تا اینجای عمر به هرچه می‌خواسته رسیده است. خانواده‌اش عروسک‌های باربی زنده‌اند و حرف‌هایش به‌راحتی در معده عوام هضم می‌شود. همان‌قدر از سیاست و دنیا می داند که بیشتر آمریکایی‌ها می دانند و همین ندانستن ، قرابت می‌آورد. 

دکترین‌اش سرشار از تضاد است و سرجمع مواهب نظریه‌های متضاد. آمریکای قدرتمند در جهان و در عین حال منزوی و در عین حال همه چیز تفسیر یک دلال املاک را پیدا می‌کند، قدرتمند و منزوی یعنی شریک در هر سودی و هم‌زمان، بی‌خیال همه آشوب‌های عالم از حقوق بشرش گرفته تا جنگ سیاه خاورمیانه.البته گوشمالی دادن چین را فراموش نکن. ترامپ آرزوی بر باد رفته‌ی میلیون‌ها آمریکایی است، یک آدم حسابی که هر چه بخواهد می‌خرد و به «مقام چند» رسیده است یعنی که به هر که می‌رسد می‌گوید چند می‌ارزی و می‌تواند جیرینگی چک‌اش را بکشد. 

ترامپ در فرافکنی مشکلات هم ید طولایی دارد و این پرتاب مشکلات به گردن دیگران با ذکر نام را عوام تحسین می‌کنند. 

اگر درهای آمریکا بسته شود، مکزیکی‌ها به دور ریخته شوند و مسلمانان این موسیاهان دردسر ساز سرکوب شوند، مشکلات آمریکا یک‌شبه حل خواهد شد. اصلا ترامپ آدم یک‌شبه است ، برنامه ندارد اما وعده بسیار. دیر رسیده و زود می‌خواهد برود. مثل یک فیلم پورن سرشار از کشاکش و سر و صداست و ببینده را میخ‌کوب می کند، بی‌هیچ قصه‌ای و بی‌نتیجه، همین است که هست و امروز 58 میلیون آمریکایی اُسکار ریاست‌جمهوری را تقدیمش کردند. اگر فرضیه بالِ پروانه درست باشد که هر لرزش نحیفی در این دنیا بر همه گیتی اثر می‌گذارد، انتخاب ترامپ، سونامی منجلاب بی‌اخلاقی است که زمین را خواهد گرفت و مگر نه اینکه پیش از این، گندِ همه‌چیز در آمده بود و حالا ترامپ، علم‌دارِ سفید پوستان بلوند اروپایی-آمریکایی است که عن‌قریب لشکر سلم و تورش از احزاب دست راستی کشورهای اروپایی بیرون می‌ریزند. 

در هشت سال گذشته دولت اوباما از گفت‌و‌گو، فرهنگ ساخته بود و در مجموع دولت آمریکا در حوادثِ واقعه قابل پیش‌بینی بود. این پیش‌بینی‌پذیری و شناخت جهانی از مرام اوباما ، لنگر سکنایی بود که حداقل وضعیت را از این بدتر نمی‌کرد. اما حالا ترامپ مثل «جکی چان» در فیلم میمون مست ، کاملا غیرمترقبه است.- یکی از دلایل رای آوردنش هم همین سوار بر حس کنجکاوی و تازه‌یابی بشری شدن است- ممکن است به سمت روسیه بچرخد و در داد و ستدی چنان معامله‌ای کند که خاورمیانه را بدهد و به جایش بازار بگیرد. ممکن است «برجام» تنها دست‌اورد حسن روحانی را پاره کند و یا اینکه در معامله زیرمیزی، سردار قاسم سلیمانی را به عنوان ژنرال چهار ستاره بپذیرد و پاسبانی ویرانه‌های خاورمیانه را به ایران بسپارد و پای آمریکا را از این باتلاق بیرون بکشد. 

ترامپ ممکن است همه کار بکند اما می‌توان مطمئن بود کار درست را احیانا اتفاقی انجام خواهد داد. 

آنچه در انتخابات آمریکا اتفاق افتاد در ماه‌ها و سال‌های آتی می‌تواند در همه جای دنیا اتفاق بیفتد. ما ایرانی ها که مارگزیده هستیم و احمدی نژاد دیده، باز هم واکسینه نشده‌ایم. در فرو ریختگی اخلاق و پرستش بتِ پول، احتمال‌اش زیاد است که مثلا اگر کسی مثل بابک زنجانی در ایران کاندید ریاست‌جمهوری شود، به راحتی هر جناحی را شکست دهد. 

ترامپ نشانه بی‌آرمانی انسان معاصر ماست، توده‌های بی‌چشم که زندگی را دنبال استیک برشته خوک، بو می‌کشند. ترامپ می‌تواند دنیا را آتش بزند اگر من و تو هیزم‌اش باشیم.

اگر بخواهم تنها یک نکته را برای رفتارهایمان مورد توجه قرار دهم، خواهم گفت: خوب است کمتر حرف بزنیم و کمتر قضاوت کنیم. به نظر می رسد میانگین ایرانی ها تقریبا در مورد همه چیز و همه کس اظهارنظر می کنند؛ بعضا با قاطعیت.

عبارات «من نمی دانم»، «من اطلاع ندارم»، «من به اندازه کافی اطلاع ندارم»، «من مطمئن نیستم»، «من باید سوال کنم»، «من باید فکر کنم»، «من شک دارم»، «من در این باره مطالعه نکرده ام»، «من این شخص را فقط یک بار دیده ام و نمی توانم در مورد او قضاوت کنم»، «من در مورد این فرد اطلاعات کافی ندارم»، «اجازه دهید من در این رابطه سکوت کنم»، «فردا پس از مطمئن شدن به شما خبر می دهم»، «هنوز این مساله برای من پخته و سنجیده نیست» و مشابه این عبارات در ادبیات عمومی ما، بسیار ضعیف است. تصور کنید اگر بسیاری از ما این گونه با هم تعامل کنیم، چقدر کار قوه قضائیه کم می شود. چقدر زندگی ما اخلاقی تر می شود و از منظر توسعه یافتگی چقدر جامعه تخصصی تر می شود.

در چنین شرایطی، خبرنگار تلویزیون در مورد برنامه هسته ای، نظر راننده تاکسی را نخواهد پرسید. اقتصاد دانی که یک مقاله پزشکی را خوانده، خود درمانی نخواهد کرد و شیمیدانی که هر روز روزنامه ها را می خواند در مورد آینده اقتصاد ایران و وضعیت سیاسی چین اظهار نظر نخواهد کرد؛ چه سکوتی برقرار می شود! و همه به خود و مثبت و منفی برنامه های خود می پردازند و کمتر سراغ سر در آوردن از کارهای دیگران می روند؛ غیبت کم می شود و تهمت و توهین به حداقل می رسد

حضرت علی (ع) می فرمایند: مومن کسی است که با مردم تعامل کند تا دانا شود، سکوت کند تا سالم بماند و بپرسد تا بفهمد. یک دلیل این که تولید ناخالص داخلی آلمان بیش از دو برابر جمع تولید ناخالص داخلی 55 کشور مسلمان است، این به خاطر تمرکز مردم به کار و فعالیت و کوشش های فردی است.

اتفاقا چون بسیاری از ما برای خود کم وقت می گذاریم و خود را کشف نمی کنیم، به بیرون از خودمان و توجه دیگران نیازمند می شویم. به همین دلیل، نمایش دادن در میان ما بسیار جاری و قدرتمند است، چون در مورد خود نمی توانیم پنجاه صفحه بنویسیم، از انتقاد حتی انتقادی ملایم، خشمگین می شویم، چون احساسی بار می آییم و بنابر این ضعیف هستیم، اعتماد به نفسمان کم است

عموما ظاهر خود را می آراییم و درب مخزن باطن ما، سه قفله باقی می ماند. 

در برابر کم حرف زدن و کم قضاوت کردن، فکر و دقت قرار می گیرد. ارزش هر انسان مساوی با مقدار زمانی است که برای فکر، کشف خود و خلاقیت اختصاص می دهد. سکوت فراوان بهترین فرآورده کم قضاوت کردن است. در این مسیر، محتاج کتاب خواندن، گفت و گو و مناظره هستیم. با آگاهی و دانش می توان انسان بهتری بود و به همین دلیل، نیازمند آموزش هستیم. به امید روزی که تلویزیون کشور برای ارائه دیدگاه در 25 موضوع مختلف از یک نفر استفاده نکند.

باوجود 12 ماه شمسی که در تقویمها به چشم می خورد به همان تعداد ماههای مازندرانی از گذشته به یادگار مانده است. در ادامه ماه های مازندرانی و معادل های شمسی آن مرور می شود:

 ارکه ما (arkeh ma) :  مصادف با ماه فروردین است که با فرارسیدن بهار و آغاز سال نو طبیعت با چهره بهاری اش زیبا به نظر می رسد و شکوفه های رنگ رنگ در همه جا به چشم می خورد

 دما (dema) : مصادف با ماه اردیبهشت بوده و با شروع فصل کار و کشاورزی ،کم کم چهره روستا به مرحله کاشت رفته و تلاش مردم روستا در این ماه ستودنی است.

وهمن ما (vahmeneh ma) : مصادف با ماه خرداد است که تا حدودی زمین های کشاورزی از مرحله کاشت عبور کرده و مردمان روستا همچنان به وجین و مراقبت از محصولات کشاورزی مشغول هستند.

 عید ما (aydeh ma) : مصادف با ماه تیر است و با وجود تابش خورشید و فراوانی آب در شالیزار ها نشاهای برنج در حال رشد و نمو است.

فردینه ما (ferdineh ma) : مصادف با ماه مرداد است که گرمای تابستان را در خود جای داده و به روایتی هم به آن ماه پختن محصول انجیر( انجیرپجه ماه) هم می گویند .

کرچه ما (kercheh ma) : مصادف با ماه شهریور است که کم کم فصل دروی برنج آغاز شده و در گوشه گوشه زمینهای کشاورزی روستا جمعیتی مشغول کار و تلاش دیده می شوند.

 هره ما (hareh ma) : مصادف با ماه مهر است که با شروع خرمن کوبی و آوردن محصولات کشاورزی به منزل شادی در چهره هر روستایی بسیار دیدنی و هنگام رفتن دانش آموزان به مدرسه ها است.

 تیره ما (tireh ma) : مصادف با ماه آبان است و زمان برداشت مرکبات ، اینبار جمعیت روستا در باغ ها برای چیدن پرتقال و نارنگی مشغول هستند.

ملاره ما (melareh ma): مصادف با ماه آذر است که با وجود پائیز زیبا و فصل ریزش برگ زرد درختان چهره روستا هم دیدنی است.

شروینه ما (shervineh ma) : مصادف با ماه دی است که با وجود بادهای پائیزی و نم نم باران و همچنین سردی آغاز زمستان  چهره جدیدی در طبیعت روستا بوجود می آید.

میره ما (mireh ma) : مصادف با ماه بهمن است و کم کم با بارش برف زیبا چهره روستا با پوشش سفید تزئین گشته و شکر و سپاس خدا از طرف کشاورزان دیدنی است.

اونه ما (oneh ma) : مصادف با ماه اسفند است و با شمارش معکوس برای سال تحویل و آغاز سالی جدید در گوشه و کنار روستا و شکوفه های کوچک بهاری خبر از سال نو را می دهد.

مازندران یا همان طبرستان از دیرباز بنام دیار علویان نامی شده است چرا که این منطقه عشق و علاقه خود را به خاندان عصمت و طهارت ثابت کرده است و بالغ بر 1170سال محبت به این خاندان در وجود مردمان غیورش نقش بسته است.

سکانس اول

توی فرودگاه نشسته ام. یک ایرانی آن ور چیپس می خورد، ایرانی دیگر انگشتش را تا میانه در گوش خود فرو کرده و با تکانه ی زیاد در حال تکان دادن است

ایرانی دیگر که خودم باشم، آهنگ گوش میکنم...

و...

آن ور سالن اما یک توریست خارجی که کمه کم 85 سال سن دارد، پاهایش را - بدون اینکه کفش هایش را در آورده باشد- روی چمدانش گذاشته و سخت مشغول مطالعه است چنان که هیچ چیز جلب توجه کنی، توجه او را جلب نمی کند.

خب با این سن کتاب بخواند که چه شود؟

این اولین سوال یک ایرانی که خودم باشم...

خب مگر کتاب بخوانی منفعت و مالی می بری؟

اینم دومین سوال یک ایرانی که خودم باشم...

سکانس دوم

توی رستورانی نشسته ام در همان شهر

یک گروه توریستی فرانسوی وارد می شوند، همه سالمند

با بگو و بخند شام میل می کنند و بعد سرحال تر از من به هتلشان برمی گردند

اما پیرمرد و پیرزن ایرانی که پدر و مادر خودم باشند، اولا از بس خودشان را صرف فرزندانی چون من کرده اند، هزار جور درد و بیماری گرفته اند و ثانیا وقتی می گویی مادر جان فلان کار را یاد بگیر، رانندگی یاد بگیر، می گویند از ما گذشته... پیر شدیم

در حالی که تازه در آستانه پختگی و بلوغ کامل فکری هستند

ارتباط این دو سکانس چیزی جز همان کتاب هایی که آنها می خوانند و ما نمی خوانیم نیست

طیاره ای که آنها می سازند و ما نمی توانیم فرقش در همین کتاب خواندن ها و دانستن ها و میل به شکوفا شدن ها و شکوفا کردن هاست

پیشرفتی که آب در دهان امثال من و هم سن و سالانم می اندازد که برویم آنجا زندگی کنیم و همین دانش اندکی را هم که داریم در خدمت آنها بگذاریم مگر اینکه گوشه چشمی به ما داشته باشند و چشم انعام ز انعامی چند داشته باشیم هم حاصل همین کتاب خواندن های آنها و نخواندن های ماست...

کتاب نخوانیم

کارهای مهمتری داریم

سرک کشیدن به کار این و آن و مسخره کردن آنها

چک کردن مداوم اینستاگرام و لایک کردن چرند و پرندیات

حرف های بی سر و ته

و ...

خیلی کارهای دیگر

جالب این است که توجیه مان هم این است که وقت نداریم اما گیم آو ترونز را در سه روز می بینیم!

چه کاری است آخر؟

نخوانیم این کتاب - دشمن دروغگو - را

خ.م.: دوستان، همه این حرف ها نیشی بود بر خودم

خدای ناکرده به کسی جسارت نکردم

...یکی از بزرگترین لطفهای خداوند به من، شغلم بوده است.

بی اغراق باید گفت روانشناس بودن و مشاور بودن یکی از پرمعنا ترین انواع زندگی است.

یک روان درمانگر و مشاور، هر روز در کار خلق جدیدی است:

 ساختن یک زندگی، نوسازی ساختمان یک باور، سم زدایی یک تفکر آسیب زا، افشاندن عطر شادمانی در کوچه پس کوچه های یک ذهن، رهانیدن یک روح از قفس رنجهای خودساخته، معنابخشی به یک زندگانی راکد، طراوت زایی در کویر یک روان، معماری یک زندگی جدید در اوج ناامیدی یک روح...

مردم غمگین و ناامید،بی انرژی و بی روحیه،پژمرده و ناراحت به دفتر تو می آیند و اینک این توئی و ویرانه ای که باید بسازی اش...

آه که چه لذتی دارد وقتی از مراجعی می پرسی "چه کسی معرف من به شما بوده؟" و او جواب میدهد فلانی... و ادامه می دهد: از وقتی پیش شما اومده زندگیش از این رو به اون رو شده و...

این گفتگوها تقریبا در زندگی تمام مشاورین و روان درمانگران روی می دهد...

برداشتن بار رنج از دوش دیگران، نشاندن لبخند بر لبان یک انسان دردمند، رهانیدن یک کودک از قفس رنجهای تحمیلی، بازکردن مسیر پریدن یک نوجوان در آستانه زندگی، استحکام بخشی یک کلبه کوچک ازدواج در حال ویرانی و... گوشه ای از لذتهای آشکار و نهان زندگی یک روانشناس است.

بی دلیل نیست که یک روانشناس، شب بعد از 10 ساعت مشاوره دادن وقتی از دفترش بیرون می آید همانقدر پرانرژی است که صبح بوده است...

باور من این است که احساس زنده بودن و زندگی کردن و دوری از حس بیهودگی و ناارزشمندی بیش از همه در روانشناسان و مشاوران باید وجود داشته باشد.

انسانی که به دور از هرجریان سیاسی و مذهبی و جغرافیایی و نژادی و... تنها به یک چیز می اندیشد:

رسالتش، که همانا کاستن از رنج بشریت است...

هر چه کمتر بدانید فکر می‌کنید بیشتر می‌دانید؛

از نظر علمی ثابت شده است که هر چه کمتر بدانید فکر می‌کنید بیشتر می‌دانید. به این واقعیت اثر دانینگ-کروگر گفته می‌شود. دو دانشمند به نام‌های دانینگ و کروگر در سال 1999 در دانشگاه کرنل تحقیقی بر روی مهارت‌های گرامری، توانایی استدلال منطقی و شوخ طبعی شرکت کنندگان انجام دادند و متوجه شدند کسانی که توانایی بسیار ضعیفی در این زمینه‌ها نسبت به دیگران داشتند توانایی‌های خود را بیش از حد تخمین می‌زدند درحالیکه کسانی که ظرفیت‌های بالاتری داشتند مهارت‌های خود را دست کم می‌گرفتند.

اثر دانینگ-کروگر : هر چه کمتر بدانید فکر می‌کنید بیشتر می‌دانید

اثر دانینگ-کروگر (به انگلیسی: Dunning–Kruger effect) نوعی سوگیری شناختی در افراد غیرحرفه‌ای است که از توهم برتری رنج می‌برند و به اشتباه، توانایی‌شان را بسیار بیش از اندازه? واقعی ارزیابی می‌کنند. این جانبداری به ناتوانی فراشناختی افراد غیرحرفه‌ای در شناسایی ناتوانیشان نسبت داده می‌شود. برعکس، افراد خیلی حرفه‌ای، گرایش بیشتری به دست‌کم‌گرفتن شایستگی خود داشته و به نادرست تصور می‌کنند که کاری که برای‌شان آسان است، برای دیگران نیز آسان است.

دیوید دانینگ و جاستین کروگر این‌گونه نتیجه می‌گیرند: «تخمین نادرست فرد بی‌لیاقت، از اشتباه در ارزیابی خود ناشی می‌شود؛ درحالی‌که تخمین نادرست افراد بسیار بالیاقت، از اشتباه در ارزیابی دیگران نشأت می‌گیرد.»

هیچ عقل ودرایتی همچون عاقبت اندیشی نیست.

عاقبت اندیشی پیش از شروع کار، تو را از پشیمانی در امان نگه می دارد.

برای موفقیت در جهان امروز، داشتن استراتژی در حرکت به سمت مقصد ،امری ضروری و حیاتی است.

تعریف استراتژی

از هر کسی که درباره استراتژی سؤال کنید، خواهد گفت: استراتژی یک نقشه است؛ یعنی نوعی اقدام آگاهانه و مورد نظر در یک مسیر؛ یک رهنمود (یا مجموعه ای از آنها) برای برخورد با یک وضعیت. بر مبنای این تعریف، استراتژی ها دو ویژگی اساسی دارند؛ یکی آن که پیش از به کار بردنشان ایجاد می شوند و دوم آن که آگاهانه و هدف دار به وجود می آیند و اغلب به طور روشن و در قالب مدارک رسمی و به نام طرح ها بیان می شوند و گاهی نیز رسما بیان نمی شوند؛ ولی به همان روشنی در ذهن افراد وجود دارند. از نظر «دراکر»، استراتژی «اقدام هدف دار» است؛ یعنی «تصویری پیش از اقدام».

تعریف مدیریت استراتژیک در زندگی

مدیریت استراتژیک را می توان بدین گونه تعریف کرد: هنر و علم تدوین، اجرا و ارزیابی تصمیمات؛ وظیفه ای چندگانه که انسان را قادر می سازد تا به هدف های بلند مدت خود در زندگی دست یابد. به عبارت دیگر مدیراستراتژیک در زندگی، کسی است که دارای نگرش استراتژیک باشد و قادر باشد با یک استراتژی مطلوب به خواسته های خود جامه عمل بپوشاند.

با توجه به نکات فوق، مدیریت استراتژیک در زندگی عبارتست از: مجموعه تصمیمات و فعالیت هایی که فرد برای دست یابی به اهداف بلند مدت در زندگی خود انجام می دهد.

مزایای مدیریت استراتژیک در زندگی:

دقت و ظرافت در برنامه ریزی از وسیله وامکانات مهم تر است. مدیریت استراتژیک در زندگی به انسان این امکان را می دهد که به شیوه ای خلاق و نوآور عمل کند و برای شکل دادن به آینده خود، به صورت انفعالی عمل نکند. این شیوه مدیریت باعث می شود که فرد، دارای ابتکار عمل باشد و فعالیت هایش به گونه ای درآید که اعمال نفوذ نماید (نه این که تنها در برابر کنش ها، واکنش نشان دهد) و بدین گونه سرنوشت خود را رقم بزند و آینده را تحت کنترل در آورد. در روزگار تغییر، ما می توانیم و باید که مسئول سرنوشت خویش باشیم.همچنین از دیگر مزایای مدیریت استراتژیک در زندگی، می توان به عوامل زیر اشاره نمود:

1- احتمال رسیدن به هدف را بیشتر می کند.

2-  تمرکز بر روی اهداف ایجاد می کند.

3- کاهنده اضطراب وفشارهای روحی در محیط زندگی است.

4- به کار و فعالیت ،معنا ومفهوم می بخشد.

5- اعتماد به نفس را در مدیریت زندگی افزایش می دهد.

فرایند برنامه ریزی استراتژیک در زندگی

مرحله اول: تدوین مأموریت یا بیانیه رسالت

رسالت یا مأموریت، نموداری است که مسیر زندگی آینده را مشخص می نماید. رسالت در واقع پرسشی است که پیش روی همه افراد وجود دارد؛ یعنی ما چه کاری را می خواهیم انجام دهیم. یک رسالت، بیان گر ارزش ها و اولویت های یک فرد در زندگی است و به زبان ساده، مأموریت عبارت است از ماهیت و مفهوم فعالیت های آینده. آن چه را که انسان قصد دارد در آینده انجام دهد، باید مشخص سازد و بداند برای تحقق چه چیزی تلاش می کند. تعیین رسالت یا مأموریت اصلی در زندگی، می تواند مقدار قابل توجهی از تضادهای غیر ضروری در فرد را ازبین ببرد و به بهره وری فعالیت ها کمک کند و این امر ممکن نیست؛ مگر با شناخت مسائل اصلی و مهم در زندگی. از این رو یکی از اولین قدم های تفکر استراتژیک، شناسایی دقیق مسائل اساسی و مهم در هر وضعیت می باشد. افراد به طور طبیعی در رویارویی با مسائل با به کارگیری روش های خاص خود، کوشش هایشان را صرف یافتن موضوعات اساسی موجود در آن می کنند. برخی ممکن است این گونه بیندیشند که راه حل های مختلف برای انجام این خواسته، تفاوتی نداشته، کامیابی در شناسایی موضوعات مورد نظر بیشتر به شانس و اقبال فرد بستگی دارد؛ اما به نظر می رسد که این موضوع به شانس ارتباط چندانی ندارد؛ بلکه مقوله ای است مرتبط با دیدگاه ها و روش های انتخاب شده در حل مشکلات. بهتر است که کار را با روش مند کردن مسئله به نحوی که یافتن راه حل آن تسهیل شود، آغاز کنیم.

اشخاصی که از نعمت نبوغ ذاتی دریافتن مطالب اساسی بهره مند هستند، بسیار نادرند. خوشبختانه برای افراد دیگری که از چنین نبوغی بی بهره اند، روش هایی برای حل مشکل وجود دارد.

مرحله دوم: ارزیابی خود (نقاط قوت و ضعف )

به منظور اداره اثر بخش زندگی، باید همه عواملی را که بر توانایی فرد در مسیر رشد و موفقیت تاثیر دارند، مورد توجه قرار داد.نقاط قوت و ضعف داخلی در زمره فعالیت های قابل کنترلی هستند که انسان آنها را به شیوه ای بسیار عالی یا بسیار ضعیف انجام می دهد. آنها در سایه فعالیت های مدیریتی به وجود می آیند. یکی از فعالیت های اصلی و ضروری مدیریت استراتژیک، این است که نقاط قوت و ضعف خود را شناسایی و آنها را ارزیابی کنید.

بدون شناخت نقاط ضعف و قوت، حرکت استراتژیک میسر نیست. با مشورت با دوستان و بررسی عمل کرد خود در زندگی، نقاط ضعف و قوت خود را دقیقا مشخص نمایید.

مرحله سوم: شناخت ویژگی متمایز یا ویژگی منحصر به فرد

هر فرد نسبت به دیگران دارای نقاط ضعف و نقاط قوتی است .شناخت نقاط ضعف و نقاط قوت و تمرکز بر نقاط قوت، یکی از عوامل کلیدی در موفقیت در زندگی است.

ـ آیا از سطح هوش بالاتری برخوردار هستید؟

ـ آیا دارای منابع مالی منحصر به فرد هستید؟

ـ آیا در سختی ها قدرت تحمل بیشتری نسبت به دیگران دارید؟

ـ آیا قدرت دست رسی بهتر و سریع تر به منابع مورد نظر، نسبت به دیگران دارید؟

ـ آیا از حمایت دیگران برخوردار هستید؟

ـ آیا سخت کوش هستید؟

مرحله چهارم: ارزیابی محیط خارجی ( فرصت ها و تهدیدها)

انسان باید بتواند فرصت ها و تهدیدها را به خوبی شناسایی و تعیین کند.

مطالعه محیط خارجی و ارزیابی آن به این دلیل انجام می پذیرد که ما از فضایی آگاهی یابیم که می خواهیم در آن تلاش کنیم. اگر محیط ثابت بود، موضوع تأثیرات محیطی چندان مهم نبود؛ اما امروزه تغییر به عنوان یک واقعیت انکارناپذیر تلقی می شود و به همین دلیل شناخت عوامل تاثیرگذار خارجی بسیار مهم است.

هدف اصلی در این مرحله، شناخت فرصت ها و تهدیدهاست. هر موقعیتی که به حرکت و پیشرفت ما کمک کند، فرصت نامیده می شود و اگر مانع ایجاد کند، باید آن را تهدید نام نهاد.

مقصود از فرصت ها و تهدیدهای خارجی، رویدادها و روندهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، بوم شناسی، محیطی، سیاسی، قانونی، دولتی، فن آوری و رقابتی است که می توانند به میزان زیادی در آینده به فرد منفعت یا زیان برسانند. فرصت ها و تهدیدها به میزان زیادی خارج از کنترل یک فرد است؛ از این رو از واژه خارجی استفاده می کنند.

اصل اساسی مدیریت استراتژیک زندگی این است که انسان باید برای بهره جستن از فرصت های خارجی و پرهیز از اثرات ناشی از تهدیدهای خارجی یا کاهش دادن آنها، درصدد تدوین استراتژی هایی برآید و به این دلیل، شناسایی، نظارت و ارزیابی فرصت ها و تهدیدهای خارجی می توانند موفقیت انسان را تضمین نمایند.

مشورت با خبرگان و اهل نظر می تواند در این قسمت به شما کمک نماید.

مرحله پنجم: تدوین هدف های بلندمدت

کشتی ای که نمی داند به کجا می خواهد برود، با هر بادی که بوزد، موافق است.

هدف، نتایج مطلوبی است که ما در انتظار آن هستیم که تقریبا شناخت و تعیین آن بسیار مشکل است. هر هدف، خود وسیله ای برای رسیدن به یک هدف بالاتر است. هدف های بلند مدت را می توان به صورت نتیجه های خاصی که انسان در تلاش رسیدن به آنهاست، تعریف کرد. مقصود از دوره بلندمدت، دوره ای است که بیش از یک سال باشد. از این جهت هدف ها برای موفقیت انسان لازم و ضروری هستند که تعیین کننده مسیر حرکت انسان می باشند. آنها به انسان کمک می کنند تا ارزیابی ها را انجام دهد، هم افزایی کند، اولویت ها را تعیین نماید، امور راهماهنگ کند و برای برنامه ریزی، سازماندهی و ایجاد انگیزه در خود به شیوه ای اثر بخش عمل نماید. هدف های بلندمدت می توانند چالش گر، قابل سنجش، با ثبات، معقول و روشن باشند.

مرحله ششم: تعیین هدف های سالانه

هدف های سالانه هدف های کوتاه مدت هستند که فرد برای رسیدن به هدف های بلند مدت باید به آنها دست یابد. هدف های سالانه، مانند هدف های بلند مدت، باید قابل سنجش، به صورت کمی، چالش گر، واقعی، سازگار با سایر هدف ها و اولویت بندی شده باشند.با توجه به هر هدف بلند مدت، باید مجموعه ای از هدف های سالانه وجود داشته باشند. بنابراین هدف های سالانه و کوتاه مدت باید در راستای هدف یا هدف های بلندمدت باشد. فردی که دارای اهداف بلند مدت است، همه توان و انرژی و سرمایه و وقت خویش را صرف رسیدن هدف یا هدف های بلندمدت خویش می نماید. فردی که هدف واقعی و اصیل در زندگی ندارد، مدام در حال تغییر و یافتن هدف های جدید کوتاه مدت و میان مدت است. دیگران به سادگی برای چنین فردی هدف تعیین می کنند. 

ویژگی های اهداف

1. هدف باید دقیق، روشن و بدون ابهام باشد (کلی و عام نباشد).

2. هدف باید چالشی باشد (یعنی نه سهل الوصول باشد و نه دست نیافتنی).

3. هدف باید متناسب با توانایی های فرد تعیین شود.

مرحله هفتم: تعیین استراتژی مطلوب

استراتژی ها ابزاری هستند که انسان می تواند بدان وسیله به هدف های بلند مدت خود دست یابد. استراتژی های فرد می توانند به صورت گسترش دادن فعالیت ، تنوع بخشیدن به فعالیت ها و یادگیری یک فعالیت باشند.

مرحله هشتم: تعیین سیاست حرکت

سیاست ابزاری است که به وسیله آن می توان به هدف های سالانه دست یافت. مقصود از سیاست، رهنمودها، مقررات و رویه هایی است که انسان برای دست یابی به هدف های اعلان شده رعایت می کند؛ مانند ایجاد نظم در کار ،اولویت کار بر تفریح ،ارتباط با دیگران در انجام کار،انجام همزمان تحصیل ، کار و...

شـب تاسوعاست و در ساعاتِ پایـانی این مناسبت، احساس درد و اندوه ما را فراگرفته است، ولی امام حسین(ع) نمی‌‌پذیرد که این درد و اندوه ما، از سرِ احساس باشد، بلکه درد و اندوهی تربیتی از ما می‌‌طلبد.

ما در پرتو این احساسِ درد و اندوه باید بیاموزیم که انسان چگونه باید بمیرد، همچنان‌که چگونه زندگی کردن را باید بیاموزیم. 

شهادت امام حسین (ع) یک تراژدی بود . مظلومیت قتل عام گروهی از پاکبازترین و آزاده ترین انسان ها در نبردی نابرابر با جباریت ! جلوه ای از ماندن بر سر اصول ، تا پای جان باختن خود و خانواده . رخدادی تراژیک برای انسانیت. حسین(ع) با ما و جان ما کاری کرد که می توان متدین نبود ،می توان مسلمان نبود ، ولی نمی توان او را تحسین نکرد و دوست نداشت. 

حسین(ع) " متفاوت " بود و هزینه  تفاوت  و همنوایی نکردن با دیگران را پرداخت. در روزگاری که همگان در قبال جباریت، با تطمیع یا تهدید زبان در کام کشیده بودند ، حسین(ع) به ما آموخت که هزینه زیست اصیل انسانی ، مرگی " دردناک " و " تراژیک " است . حسین(ع) آموزگار بزرگ" ایستادن "در مقابل تمام چیزهایی بود که انسان و انسانیت را به تباهی می کشاند .از همین رو بود که قدرت تمامیت طلب همگان را در مقابل یک انتخاب  قرار داده بود ؛ تسلیم، یا مرگ!

حسین(ع) آزاده بود و به آزادی دیگران نیز احترام می گذاشت . آزادی انتخاب در  "بودن" یا" نبودن " با او! حسین(ع) در هیچ زمانی ، بودن با خود را به دیگران تحمیل نکرد . برای او کرامت انسان نه در تبعیت ، بلکه در انتخاب است که می تواند تجلی یابد. انتخابی که می تواند زندگی یا مرگ را برگزیند! از همین رو در منازل مختلف سفر، پایان ماجرا را بارها به همراهان یادآوری و بر پرهیز از تحمیل خواست خود بر دیگران تاکید می ورزید .

حسین(ع) بزرگ بود، ولی نه آنقدر که دیگران را قربانی خود بخواهد! حسین برای تحقق آرمان هایش هزینه ای سنگین پرداخت؛ هزینه ای از جنس خانواده و فرزندان! 

حسین(ع) آموزگار بزرگ زندگی توام با کرامت و ارزش های بلند اخلاقی است.

حسین(ع) اصلاح گری بزرگ بود که اصلاح امت جدش برای او اولویتی کاستی ناپذیر داشت (به عمر سعد گفته بود که حاضر است از مرزهای خلافت یزید خارج شود ولی هرگز از امر به معروف دست نمی کش ). مسئولیت پذیری او در قبال جامعه برای پیروانش درس آموز است؛ تاثیر بگذار حتی به اندازه یک واژه...!

و ‏در عاشورا هم هرکسی قسمتی دارد: سهم بسیاری، بشقابی از غذایِ نذری است،که نوشِ جان‌شان! سهمِ بعضی نیز، یادآوری سُخنِ حسین(ع) که مرد هرگز زیرِ بارِ نامرد نمی‌رود...!

شعار سال 2016 روز جهانی بهداشت روانی:

"کرامت انسانی در سلامت روان، کمک های اولیه روانشناختی و  سلامت روان برای همه"

به هنگام وقوع فجایع و اتفاقات دردناک در محیط اطرافمان، می توانیم به آسیب دیدگان از این اتفاقات دست یاری برسانیم. به عنوان مثال ممکن است شما شاهد صحنه تصادفی باشید که در آن کسانی آسیب دیده اند. یا ممکن است شما متخصص بهداشت روانی یا معلمی باشید که با فردی هم صحبت شده اید که اخیرا عزیزی را از دست داده و شاهد مرگ دلخراش دوستش بوده است. یا ممکن است شما عضو یک گروه از داوطلبانی باشید که قرار است به کمک مهاجرانی بشتابند که اخیرا وارد کشور شده اند. 

یادگیری اصول پایه و اساسی کمک های اولیه روانشناختی به شما کمک خواهد کرد تا بهتر بتوانید به کمک مردمانی بشتابید که پریشان خاطر هستند و البته مهمتر این که بدانید در چنین شرایطی چه چیزهایی نباید بگویید.

 شعار امسال روز جهانی بهداشت روان، که در 10 اکتبر 2016  برپا می شود، «حفظ کرامت انسانی - کمک های اولیه روانشناختی و بهداشت روانی» است. 

تلاش ها در این روز باید به این سمت متمرکز شود که از افرادی که در نقش حامی و یاور هستند عملا حمایت شود. این افراد ممکن است کارکنان بهداشتی درمانی، معلمان، آتش نشانان، مددکاران اجتماعی یا افسران پلیس باشند.

 کمک های اولیه روانشناختی، برخلاف نامش، هم حمایت های روانشناختی و هم حمایت های اجتماعی را در بر می گیرد. همچنانکه در مراقبت های بهداشتی عمومی نباید صرفا بر کمک های اولیه جسمانی متمرکز بود، در نظام مراقبت های بهداشت روانی هم نباید صرفا بر کمک ها اولیه روانشناختی متمرکز شد. درواقع، سرمایه گذاری در حیطه کمکهای اولیه روانشناختی بخشی از تلاشهای بلند مدتی است که باید اطمینان حاصل کرد همه کسانی که دچار پریشان حالی ناشی از یک بحران هستند حمایت اساسی دریافت خواهند کرد و همچنین کسانی که نیاز بیشتری به کمک های اولیه روانشناختی دارند حمایت بیشتر و تخصصی تری را در حوزه های بهداشت، سلامت روانی و خدمات اجتماعی دریافت خواهند کرد.