نظرات ياداشت سات روآر، نه سوادرودبار - وب سايت اختصاصي دکتر خسرو محمدي

+ خسرو

صورت حساب هاي فردا مسئله نيست.زوال تدريجي بدن مسئله نيست.مسئله، از دست دادن لحظه ي حال است. به تعبيري ديگر، اصل گمراهي و خسران که وضعيتي صرف، حادثه، و يا احساسي را تبديل به مسئله اي شخصي ميکند و درد و رنج مي آفريند،گم کردن لحظه ي حال است. گم کردن لحظه ي حال، گم کردن هستي ست. رهايي از زمان، يعني رهايي از نياز رواني به گذشته براي ساختن هويت خويش و نياز رواني به آينده براي تحقق آرزوها. رهايي از زمان، دگرگوني بنيادي آگاهي توست. بعضي وقت ها، اين دگرگوني يکباره و براي هميشه اتفاق مي افتد. اين دگرگوني، معمولا به دنبال رضا دادن به مشيت هستي در بحبوحه ي درد و رنج هاي جدي رخ ميدهد. البته، بيشتر آدم ها براي تحقق اين دگرگوني در وجودشان، بايد بکوشند. وقتي که هنوز در ابتداي مرتبه ي تجربه ي بي زماني آگاهي هستي، مدام بين لحظه ي حال و زمان در رفت و آمد هستي. ابتدا در مي يابي که توجه تو خيلي کم به زمان حال معطوف است. اما دانستن همين نکته که حضور نداري، موفقيت بزرگيست. اين دانستن، حضور است.