ضرب المثلي مي گويد: "مبارک باد آن که مي تواند به فرزندانش ريشه و بال ببخشد".

نيازمند ريشه دواندن هستيم. در دنيا جايي هست که در آن به دنيا آمده ايم، زباني را آموخته ايم و شنيده ايم که چگونه پيشينيان ما از پس مشکلاتشان برآمده اند. در برابر ريشه هايمان، مسئوليم.

بايد بال نيز داشته باشيم. بال ها افق هاي بي پايان را به ما مي نماياند و به دوردست ها مي برد. بال ها اجازه مي دهند، ريشه هم نوعان خود را بشناسيم و از آن ها بياموزيم. بال هاي انديشه مان، موجب اوج گرفتن و تعالي ما مي شوند.

اگر ريشه هايمان را فراموش کنيم، در شلوغي و هياهوي دنيا گم مي شويم و به دنبال اصالت، سرگردان خواهيم شد.

اگر بال آگاهي نداشته باشيم، افق ديدمان محدود مي شود و از منحصر بفرد بودن و خودشکوفايي باز مي مانيم.

مبارک است وجود آن کسي که "ريشه اصالت" و "بال آگاهي" دارد ...