همه ما سعي ميکنيم تا جايي که ممکن است تمام گزينه هاي زندگي مان را باز بگذاريم. اما معمولا هيچ کدام را هم به نتيجه نمي رسانيم و مقدار زيادي زمان و انرژي هدر مي دهيم.

روانشناسان معتقدند دليل اصلي باز نگه داشتنِ در اين است که افراد نمي خواهند سختي و دردِ بسته ماندن يک در را تحمل کنند.

ما همواره ميخواهيم در آنِ واحد کارهاي زيادي را بکنيم، از هيچ امکاني نمي گذريم و ميخواهيم همه گزينه ها را با هم داشته باشيم. اين امر به سادگي مي تواند موفقيت ما را نابود کند. بايد ياد بگيريم درها را ببنديم حتي اگر اينکار برايمان سخت باشد.

همه مي خواهند تا جاي ممکن تمام گزينه ها، فعال باشد. اصولا يکي از آموزه هاي تفکر استراتژيک اين است که بايد دايره انتخاب ها را وسعت داد و بايد گزينه هاي متعدد داشت اما اين تعدد، هم مرز و هم محدوديت دارد. اگر تعداد گزينه ها بالا رفت، توان تحليلي و همچنين منابع فعال نگه داشتن آن گزينه ها، پراکنده و غيرموثر مي شود. خب چه بايد کرد؟ خلوت کنيد و تمرکز! آنگاه به 4 سوال پاسخ دهيد:

الف: من مي توانم همزمان چند گزينه را به صورت بهينه فعال نگه دارم.

ب) گزينه هاي به وضوح بهينه

کدامند که همان اول انتخاب کنم و گزينه هاي به وضوح نابهينه کدامند که همان اول حذف کنم.

کارهايي که در زندگي نبايد بکني را بنويس. يک بار خوب فکر کن و تصميمت را بگير که سراغ چه چيزهايي، حتي اگر فرصتش بود، نروي.

ج) از بين گزينه هاي (درب هاي باز) باقي مانده چه تعداد را با چه معيارهايي بايد ببندم که به ميزان تعداد گزينه هاي مطلوب (درب هاي باز) برسم.

د) و از همه مهم تر الان بايد روي کدام گزينه ها، «متمرکز» شوم و کدام گزينه ها را صرفا به عنوان يک کار جانبي فعال و باز نگاه دارم.

** به خاطر بسپاريم: بيشتر درها ارزش وارد شدن ندارند،حتي اگر بنظربرسد چرخاندن دسته در بسيار ساده است.