حدود 30 ساعت از حادثه آتش سوزي و فرو ريختن ساختمان پلاسكو در تهران مي گذرد و متاسفانه متوليان و مدعيان امر حمايت هاي رواني اجتماعي كشور به دليل عدم وجود هرگونه سازماندهي و انسجام در ارائه خدمات روان شناختي، زمان طلايي ارائه اين خدمات را از دست داده اند.

گروه ها و تيم هاي ارائه دهنده حمايت هاي رواني لزوما بايد با سازماندهي و هماهنگي هاي قبلي، از همان ابتداي شروع يك حادثه و بحران در محل حادثه ، در محل هاي انتقال مصدومين مثل اورژانس بيمارستان هاي معين، حضور و استقرار داشته باشند تا بتوانند كمك هاي اوليه روان شناختي را بلافاصله پس از امداد و نجات به مصدومين و حادثه ديدگان، اعضاء خانواده و اطرافيان مصدومين، به امدادگران و حتي به پرسنل و كادر درماني ارائه دهند. در فاز اول بحران كه خطر و حادثه هنوز در حال وقوع است يا بلافاصله پس از آن كه خطر عواقب حادثه هنوز درك نشده و حتي بيشتر شهروندان قادر به تجزيه و تحليل خطر بصورت يك طرح و عمل نيستند و درجات زيادي از سردرگمي حتي در بين مسئولين و امدادگران نيز وجود دارد، حضور سازماندهي شده ارائه دهندگان حرفه اي حمايت هاي رواني اجتماعي ضروري و الزامي است. پس از حادثه و زماني كه خطر رفع شده است، تمركز بايد بر واكنش هاي رواني حادثه ديدگان و بازماندگان باشد كه اضطراب برجسته ترين اين واكنش هاست. بايد اين واكنش ها بطور جدي مورد توجه قرار گرفته و ارائه دهندگان حمايت هاي رواني به دنبال كاهش اين هيجانات منفي و پريشاني هاي رواني افراد بوده و از تبديل شدن ASD به PTSD جلوگيري كنند. متاسفانه - همانند ديگر حوادث مشابه قبلي- از ابتداي حادثه تاكنون، در زمينه ارائه حمايت هاي رواني در اين حادثه تلخ، هيچگونه مداخله حرفه اي و منسجم مشاهده نشده است و از طرف مسئولين مربوطه در ستاد مديريت بحران، سازمان آتشنشاني، سازمان بهزيستي، وزارت بهداشت و درمان، سازمان نظام روان شناسي، شهرداري، هلال احمر و ... مسئوليت پذيري جدي ديده نشده است.

اين نشان از عدم وجود آمادگي قبلي و نبود يك سناريوي واحد براي مديريت بحران هاي روان شناختي در حوادث اين چنيني در سطح كشور است.