به نظر مي رسد نوعي بي اعتنايي در جامعه شکل گرفته که هرکسي سر در لاک خود فروبرده و با ديگران کاري ندارد.

يادداشتي هست که مي گويد از دشمنت بترس چون ممکن است روزي به تو آسيب برساند، از دوستت هم بترس شايد روزي مخالف تو شود، اما از هردوي اينها بدتر از يک بي اعتنا بترس چون معلوم نيست چه در سر دارد. بي اعتنايي يک ويژگي بدخيم است و علت آن را بايد چنين بيان کرد: هيچ کس به لحاظ ژنتيکي بي اعتنا به دنيا نمي آيد. اگر از استثناها بگذريم، بي اعتنايي در نتيجه آموزش، الگوبرداري و برخي تجربه هاي تلخ به وجود مي آيد. در روانشناسي مبحثي داريم با عنوان درماندگي آموخته شده؛ يعني فردي فعاليت دارد اما به جايي نرسيده و احساس ناکامي مي کند. در اين صورت، بي اعتنايي در وجود فرد ريشه مي دواند و اين مسائل در مغز رسوب مي کنند و شعاع اعتماد پايين مي آيد، جرات ورزي از بين مي رود و بي اعتنايي در ذهن فرد جا خوش مي کند. بنابراين فرد جرات ابراز وجود را از دست مي دهد.

افراد بي اعتنا هيجانات خود را خاموش کرده اند و عواطف آنها فقط در حوزه خصوصي و محدودي فعال است. هيجان و خرد جمعي در مورد اين افراد به کلي تعطيل شده است و اينجاست که مي توان از بي اعتنايي به عنوان يک سندروم نام برد. يک معتاد فردي بي اعتنا است، استادي که فقط درس مي دهد و بعد از کلاس به خانه مي رود هم به همين شکل؛ کسي که دغدغه حل يک آسيب اجتماعي را ندارد، يك فرد بي اعتناست، تنها گرفتن مدرک براي جامعه کارساز نيست. نمي توان نام افراد بي اعتنا را شهروند گذاشت، چراکه شهروند کسي است که علاوه بر حقوق خود به حقوق ديگران هم توجه دارد.

جمله معروفي وجود دارد که افراد بسياري آن را سرلوحه زندگي خود قرار داده اند: اين نيز بگذرد؛ بايد توجه داشت که ما نبايد بگذاريم زندگي بدون دخالت و واکنش ما بگذرد. بايد شوق تغيير داشته باشيم. تنها انسان است که به يک فرهنگ، مليت، زبان و… تعلق دارد و با آسيب ديدن اين مسائل دچار نوعي عصيانگري مي شود که بايد نامش را خشم مقدس گذاشت. من به عنوان يک انسان بايد نسبت به فجايع اطراف خود شرم داشته باشم. هر انساني بايد جمله «چه بايد کرد؟» را سرلوحه زندگي خود قرار دهد. فرد بي تفاوت، درمانده است و هر روز در نوعي از خود بيگانگي فرو مي رود. کسي که بي اعتنا است قبل از مرگ، مرده است...