روز جمعه پنجم آذرماه، خبر حادثه تلخ قطار تبريز – مشهد، دل هر شنونده و به ويژه بينندگان صحنه هاي دلخراش اين حادثه دردناک و تروماتيك را به درد آورد. همه، اعم از مسئولين و اصحاب رسانه، بر تعداد افرادي که درگذشته و يا مجروح شده اند متمرکز شده اند. متاسفانه آسيب فراتر از اين است و حتي آنهايي که مجروح هم نشده اند و تنها شاهد اين رخداد بوده اند در صورتي که خدمات روانشناختي لازم را دريافت نکنند احتمال ابتلا به اختلال استرس پس از ضربه (PTSD) را دارند؛ زخمي که ديده نخواهد شد و در صورت عدم توجه تخصصي به آن، سال ها اين افراد را آزار خواهد داد.

مجموع مصاحبه ها و گزارش ها گوياي اتفاق نظر در خصوص دليل اصلي حادثه است: خطاي انساني.

بي شک دير يا زود، مسئولين مستقيم حادثه محاکمه مي شوند، و بعد از مدتي اين پرونده ي تلخ نيز بسته خواهدشد. و اين در حالي است که:

اول اينکه، در کشور عزيزمان، حادثه برخورد قطار، تنها محصول خطاهاي انساني در مرگ يکباره و تدريجي انسان ها نيست و

دوم اينکه، براي کاهش و به حداقل رساندن عامل اصلي اين رخدادها، يعني خطاي انساني، به نظر مي رسد برخوردي ريشه اي انجام نمي شود.

برخي از عوامل موثر بر خطاهاي انساني به ويژه در رخدادهايي مثل حادثه برخورد قطار عبارتند از:

- عدم يا بهره گيري ناکافي از ارزيابي هاي روانشناختي طي فرايند جذب و استخدام کارکنان

- فقدان و يا ناکافي بودن آموزش هاي ضمن خدمت براي افزايش کارآمدي کارکنان

- فقدان و يا ناکافي بودن کنترل کيفيت و پايش هاي فرايندي

- ناکافي بودن مهارت هاي روانشناختي کارکنان در زمينه هايي مثل: مهارت مقابله با استرس و هيجان هاي منفي، مهارت تصميم گيري و حل مساله به ويژه در شرايط بحراني

مسئول و مدير ارجمند، نماينده محترم مجلس؛

از خود بپرسيد: « براي پيشگيري از رخداد چنين وقايعي، تا چه حد مسئولانه و در حد کفايت، به امر پيشگيري و آموزش تمرکز دارم؟»

همه ما در مقابل رنج و درد انسان ها مسئوليم. بي شک هرچه حوزه عمل مرتبط تر و اختيارات بيشتر باشد، مسئوليت بيشتري متوجه افراد خواهد بود.