حال که مي دانيم «کل يوم عاشورا و کل ارض کربلا »: همه جا کربلا و همه روز عاشورا است، اينک ما در عاشورا و کربلاي خود چه مي کنيم؟ آيا اگر در روز عاشورا و در صحراي کربلا حاضر بوديم؛ حسين(ع) را ياري مي داديم و او را تنها نمي گذاشتيم؟ آيا اين سؤال لرزه بر اندام ما نمي اندازد و تصور تنها گذاشتن و ياري نکردن او ، خواب را از چشمان ما دور نمي کند؟ خدا را شکر کنيم که ما روز عاشورا در کربلا و در اين آزمايش بزرگ شرکت نداشته ايم، زيرا اگر حضور داشتيم به احتمال زياد يا در زمره يزيديان بوديم و يا از کساني که حسين(ع) را تنها گذاشتند و ظلم و ظالم را تاييد كردند.