ما آدم ها به جاي آنکه زندگي کنيم و باشيم فقط در حال جمع کردن و "داشتن" هستيم. ما به پديده ها به چشم مايملک نگاه مي کنيم و به آنها چنگ مي زنيم تا پيش خودمان نگه داريمشان.
ما به جاي آنکه دنبال دانستن باشيم، دنبال جمع کردن اطلاعات هستيم،
به جاي آنکه از پول لذت ببريم، دنبال ذخيره کردن براي آينده هستيم، به جاي آنکه از لحظه اي که در آن هستيم لذت ببريم، سعي مي کنيم با عکس گرفتن، آن لحظه و خاطره را تصاحب کنيم و.... مي خواهيم همه چيز را در بهترين حالت آن حفظ کنيم، دوست داريم هميشه جوان بمانيم و سالم، دوست داريم وسايلي که به ما مربوط است، نو و سالم باقي بمانند...
در همه ي اينها ما دنبال "ثبات" و "قرار" هستيم، و از اين بابت متحمل اضطراب و رنج مي شويم،
اگر جرات داشته باشيم اين قانون را بپذيريم که دنيا بي ثبات است و هيچ چيز پايدار نيست، به آرامش بزرگي مي رسيم .
" همه چيز گذرا و فاني است، فقط اوست که مي ماند". و اگر "قرار" براي ما مهم نباشد تازه در آن صورت است که به "قرار" مي رسيم:
بي قراري ات از طلب قرار توست. طالب بي قرار شو، تا که قرار آيدت
