ترامپ رییس‌جمهور آمریکا شد. مردی که هر چه کرد و گفت و هر رسوایی که به بار آورد، ذره‌ای از محبوبیت‌اش نکاست. تفننی به سیاست آمد و حالا جِدی جِدی در بلندترین کاخ قدرت دنیا نشسته است. ترامپ خودش خرج انتخابات را داد، با بزرگان حزب جمهوری‌خواه در افتاد و هر چه پیرمرد پیش‌کسوت سیاسی بود را به گلوله طعن و بد‌وبیراه بست و هیچ ادبی نگاه نداشت که ثابت کند دولت مرد به از ادب اوست. 

بیش از 58 میلیون آمریکایی به ترامپ رای دادند و بسیاری از زنان او را انتخاب کردند با این‌که می دانستند زن‌باره است و حرمتی برای جامعه نسوان قائل نیست و عجیب اینکه با تمام دعوا و مرافعه‌ای که یک‌سال گذشته راه انداخت، هیچ‌گاه از توهین و افترا و عقایدِ ضد مهاجران و مسلمان‌ستیزش عقب‌نشینی نکرد. 

شاید الهه‌ی لذت و خوش‌باشی در ترامپ حلول کرده و در یک دگردیسی اخلاقی، بیشترینه آمریکایی‌ها را مفتون خود کرده است. رویای آمریکایی یعنی ثروت و هر چه بیشترثروت، حالا مصداقی یافته به نام ترامپ و از آنجا که گداهای شهر، نشانی قصر ثروتمندان را خوب می‌دانند، ترامپ حتی در میان افتادگان و فرودستان آمریکایی طرفدار بسیار دارد. برای خیلی از آمریکایی‌ها خنده‌ی ترامپ خلاصه همه خوبی‌هاست. او کسی است که تا اینجای عمر به هرچه می‌خواسته رسیده است. خانواده‌اش عروسک‌های باربی زنده‌اند و حرف‌هایش به‌راحتی در معده عوام هضم می‌شود. همان‌قدر از سیاست و دنیا می داند که بیشتر آمریکایی‌ها می دانند و همین ندانستن ، قرابت می‌آورد. 

دکترین‌اش سرشار از تضاد است و سرجمع مواهب نظریه‌های متضاد. آمریکای قدرتمند در جهان و در عین حال منزوی و در عین حال همه چیز تفسیر یک دلال املاک را پیدا می‌کند، قدرتمند و منزوی یعنی شریک در هر سودی و هم‌زمان، بی‌خیال همه آشوب‌های عالم از حقوق بشرش گرفته تا جنگ سیاه خاورمیانه.البته گوشمالی دادن چین را فراموش نکن. ترامپ آرزوی بر باد رفته‌ی میلیون‌ها آمریکایی است، یک آدم حسابی که هر چه بخواهد می‌خرد و به «مقام چند» رسیده است یعنی که به هر که می‌رسد می‌گوید چند می‌ارزی و می‌تواند جیرینگی چک‌اش را بکشد. 

ترامپ در فرافکنی مشکلات هم ید طولایی دارد و این پرتاب مشکلات به گردن دیگران با ذکر نام را عوام تحسین می‌کنند. 

اگر درهای آمریکا بسته شود، مکزیکی‌ها به دور ریخته شوند و مسلمانان این موسیاهان دردسر ساز سرکوب شوند، مشکلات آمریکا یک‌شبه حل خواهد شد. اصلا ترامپ آدم یک‌شبه است ، برنامه ندارد اما وعده بسیار. دیر رسیده و زود می‌خواهد برود. مثل یک فیلم پورن سرشار از کشاکش و سر و صداست و ببینده را میخ‌کوب می کند، بی‌هیچ قصه‌ای و بی‌نتیجه، همین است که هست و امروز 58 میلیون آمریکایی اُسکار ریاست‌جمهوری را تقدیمش کردند. اگر فرضیه بالِ پروانه درست باشد که هر لرزش نحیفی در این دنیا بر همه گیتی اثر می‌گذارد، انتخاب ترامپ، سونامی منجلاب بی‌اخلاقی است که زمین را خواهد گرفت و مگر نه اینکه پیش از این، گندِ همه‌چیز در آمده بود و حالا ترامپ، علم‌دارِ سفید پوستان بلوند اروپایی-آمریکایی است که عن‌قریب لشکر سلم و تورش از احزاب دست راستی کشورهای اروپایی بیرون می‌ریزند. 

در هشت سال گذشته دولت اوباما از گفت‌و‌گو، فرهنگ ساخته بود و در مجموع دولت آمریکا در حوادثِ واقعه قابل پیش‌بینی بود. این پیش‌بینی‌پذیری و شناخت جهانی از مرام اوباما ، لنگر سکنایی بود که حداقل وضعیت را از این بدتر نمی‌کرد. اما حالا ترامپ مثل «جکی چان» در فیلم میمون مست ، کاملا غیرمترقبه است.- یکی از دلایل رای آوردنش هم همین سوار بر حس کنجکاوی و تازه‌یابی بشری شدن است- ممکن است به سمت روسیه بچرخد و در داد و ستدی چنان معامله‌ای کند که خاورمیانه را بدهد و به جایش بازار بگیرد. ممکن است «برجام» تنها دست‌اورد حسن روحانی را پاره کند و یا اینکه در معامله زیرمیزی، سردار قاسم سلیمانی را به عنوان ژنرال چهار ستاره بپذیرد و پاسبانی ویرانه‌های خاورمیانه را به ایران بسپارد و پای آمریکا را از این باتلاق بیرون بکشد. 

ترامپ ممکن است همه کار بکند اما می‌توان مطمئن بود کار درست را احیانا اتفاقی انجام خواهد داد. 

آنچه در انتخابات آمریکا اتفاق افتاد در ماه‌ها و سال‌های آتی می‌تواند در همه جای دنیا اتفاق بیفتد. ما ایرانی ها که مارگزیده هستیم و احمدی نژاد دیده، باز هم واکسینه نشده‌ایم. در فرو ریختگی اخلاق و پرستش بتِ پول، احتمال‌اش زیاد است که مثلا اگر کسی مثل بابک زنجانی در ایران کاندید ریاست‌جمهوری شود، به راحتی هر جناحی را شکست دهد. 

ترامپ نشانه بی‌آرمانی انسان معاصر ماست، توده‌های بی‌چشم که زندگی را دنبال استیک برشته خوک، بو می‌کشند. ترامپ می‌تواند دنیا را آتش بزند اگر من و تو هیزم‌اش باشیم.