کودکی ده ساله بودم که اولین روزه داری را تجربه کردم. یک روز گرم و طولانی مرداد در سات روآر. آن روز اولین بار بود که یک روز کامل را روزه نگه داشتم. روزی بسیار طولانی که گویی تمامی نداشت. لحظه شماری برای غروب آفتاب و رسیدن زمان افطار. حال آفتاب غروب کرده است اما اینجا در ساتروار خورشید یکی دو ساعت مانده به اذان در پشت کوه های بلند غرب دره ی ساتروار غروب می کند و آن روز این زمان بین غروب و اذان چقدر طولانی شده بود. و بالاخره دعای ربنای استاد و پس از آن صدای خوش اذان موذن زاده بلند شد و یک روز سخت اما شیرین و خاطره انگیز به پایان رسید. هنگام افطاری دیگ مسی نسبتا بزرگی از پدربزرگ مهربانم به عنوان (روزه سری) هدیه گرفتم که همچنان به یادگاری برای پخت غذاهای نذری از آن استفاده می شود.

طبق نتایج پژوهش های مختلف، کسانی که مناسک دینی انجام می دهند از سلامت روانی بهتری برخوردار هستند و کمتر دچار آسیب می شوند. روزه داری یکی از فرئض دینی در جهت رشد و تعالی بعد معنوی انسان است، روزه داری انسان را به سمت معنویت سوق می دهد و از بعد روان شناختی موجب شکل گیری حس مسئولیت پذیری، همدردی، همدلی، همکاری و ارزش های والای روانی می شود. روزه موجب ارتقاء جنبه هایی از معنویت می شود و طی آن انسان به واسطه اطاعت از خالق هستی به جنبه های اعتلای روانی راه می یابد.

کسب مهارت کنترل خود، اصلاح باورهای ناکارامد در رابطه با خود، رشد پیوندهای اجتماعی، کاهش آسیب اجتماعی و رضایت مندی درونی از شاخص های مهم سلامت هستند که در ماه رمضان برای فرد ایجاد می شود.

روزه گرفتن صبر و خود کنترلی را بالا می برد و موجب می شود انسان متکی به خود باشد، فردی که به کنترل زبان، رفتار و افکار خود می پردازد به مرور زمان خودکنترلی را تمرین می کند. همچنین انسان با کنترل سائق های فیزیولوژیکی خود مانند گرسنگی و تشنگی می تواند بر استری های خود مسلط شود.

یکی دیگر از فواید روزه داری که در سلامت انسان از بعد اجتماعی موثر است، حضور در مراسم مذهبی است که می تواند موجب افزایش تعامل های اجتماعی با افراد خانواده، همسایگان، اقوام، همکاران و دوستان شود. روزه باعث می شود بسیاری از ارزش های اجتماعی مانند صله رحم، دید وبازدید، انفاق، نوع دوستی و گذشت بر جامعه حاکم شود.