بسیاری از فلاسفه و متفکرین هدف شان این بود که بادکنک خیالی خوشبختی را بترکانند چون فکر می کردند این آرزو نه تنها اشتیاق بیهوده ای است بلکه به خودی خود افزاینده احساس بدبختی و افسردگی در تمدن بشری است. و در حالی که عطش سیری ناپذیر بشر معاصر برای رسیدن به خرسندی و خوشبختی امری همگانی و سراسری شده است، نسبت افراد خوشبخت حتی در هاوایی فرقی با بقیه نقاط جهان ندارد. فقط در هاوایی و جزایر خوشبخت نشین دیگر این توقع از آدم ها وجود دارد که شاد و خوشحال باشند. به همین دلیل آدم های افسرده ایی(البته از نوع پولدارش) که به آن جزیره خوشبخت نشین می روند همچنان احساس افسردگی شان از بین نرفته و سنگینی یک احساس گناه هم بر بحران روحی شان اضافه می شود. و از طرفی این روزها در همه دنیا، آدم ها به درد زندگی در هاوایی مبتلا شده اند، این روزها افسرده بودن دیگر به شعرا و هنرمندان ختم نمی شود و پروزاک خوردن حتی به بقال سر کوچه هم سرایت کرده است.
داشتن امنیت اقتصادی و تلاش برای توریست جزیره خوشبخت ها شدن، بی فایده است چون به محض ورود به آن می فهمند که همچنان افسرده هستند و رهایی در کار نیست.
از نظر فروید این شتاب برای دستیابی بیهوده به شادی و خوشبختی سه دلیل مشخص دارد: 1- مذاهب و وعده بهشتی که می دهند عامل بزرگی برای ترویج خوشبختی است. 2- توانایی سفر به دور دنیا از قرن 18 به بعد منجر به ایجاد یک توقع جدید شد و بشر به این فکر افتاد که می تواند بهشت زمینی را بیابد یا خودش بسازد، 3- فروید آخربن دلیل را به امثال خودش نسبت می دهد که معتقد است روان شناسی را به جای مذهب به مردم وعده می دهیم و مدعی خوشبختی درونی و حل شدن ناراحتی های روحی آن ها هستیم.
دستیابی به خوشبختی به قول فروید از اواخر قرن 18 گریبان بشر را گرفت چون قبل از آن در مخیله بشر قدیم تنها راه رستگاری و خوشبختی در دنیای بعد از مرگ و با رفتن به بهشت میسر بود.
دلیل چهارمی هم می شود به لیست فروید اضافه کرد و آن وعده کمپانی های داروسازی است و خرسندی که قرار است داروهای شان برای بشر ایجاد کند.
اگر منطق و فلسفه ای پیدا شود که موفق نبودن و شکست خوردن را عزیز و جالب بداند شاید از دویدن های بی پایان بشر برای رسیدن به خوشبختی بکاهد.
آغاز...
