1- لائوتسه (لائودزو)؛ "تائو تِ چینگ" (دائو دِ جینگ)

2ـ حافظ؛ "دیوان اشعار"

3- مونتنی؛ "تَتَبُّعات" (مقالات)

4- شوپنهاور؛ "در باب حکمتِ زندگی"

5- نیچه؛ "چنین گفت زرتشت"

ویژگی اصلی این پنج کتاب یک «معنویتِ اندیشنده، معتدل و دنیوی» است؛ و همچنین داشتن «زبانی بی‌تکلّف و ساده» به رغمِ «محتوایی ژرف و پیچیده». می‌توان گفت این کتابها، آثاری هستند که به دور از هرگونه «مشغله‌های زبان»، «مشعله‌های جان» را فروزان می‌کنند. از همین رو است که خوانندگان‌شان، هماره، آنها را به نحو شگفت‌انگیزی «روزآمد» و «کارآمد» می‌یابند؛ و البته، به سانِ یک «اثر هنری»، «رازناک» و «دست‌نیافتنی». این آثار را می‌توان مصداقِ بارزِ «سهل و مُمْتَنِع» و به تعبیر نیچه کتاب‌هایی «برای همه‌کس و هیچ‌کس» دانست.